contrasten
17 mei 2018 - Utrecht, Nederland
Beste vrienden,
De afgelopen nacht heb ik geslapen op de pelgrimsplek der pelgrimsplekken! In het voormalig voorportaal van de tot ruïne vervallen kloosterkerk in st. Anton. Vijfentwintig kilometer voorbij Burgos. Heel vroeger ook een Leprahuis. Geen gas, geen warm water en geen licht. Met, voor over je slaapzak, wat extra dekens.
Nou, dat was wel nodig want het was rond het vriespunt toen ik, barrevoets en diep in de nacht, eventjes moest plassen op het gemeenschappelijk toilet dat, wel zo hygienisch, aan de andere kant van de kerkruïne is gesitueerd.
Struikelend over grafzerk, een vergeten missaal en een plastic gieter hinkelde ik me naar mijn doel. Scherpe kiezels hadden van mijn voetzolen alreeds een legpuzzel gemaakt. Ik koos ervoor om, hoe onmánnelijk, even op de pot plaats te nemen. Een aangenaam gevoel van verlichting werd vervolgens, zoals we dat allemaal zo goed kennen, mijn deel. Rillend en met ingehouden adem keek ik naar omhoog. Wat moet je anders op zo’n pot, nietwaar? Scrotum en piemel waren inmiddels al naar de vergetelheid gekrompen.
Het hemelgewelf, met zijn miljarden sterren openbaarde zich in alle kracht en verlichtte, diffuus, de gotische geveldelen van het koor die zich, tot twintig meter hoog boven me verhieven. De werkelijkheid werd een droom! De droom was van een naakte echtheid. Verdomme, wat was het koud! Ik moest nog wel een paar uur naar bed!
Om zeven uur zat iedereen kleumend aan het ontbijt. En het werd gezellig. Ik had nog tijd om wat uitgemergelde fietsonderdelen met afgewerkte olijfolie te smeren en toen moest ik toch echt vertrekken.
Mensen die de Camino gelopen hebben herkennen het: de vriendschappen van één avond. Gecontinueerd door latere, toevallige ontmoetingen. En Ik heb al leuke fietsvrienden. Een Duits echtpaar. En een Italiaan. Eens in de twee dagen kom ik ze tegen. We delen wat woorden. Of een stuk chocolade. ‘ Tot ziens’ , zeggen we. Want inmiddels weten we al dat de Camino niemand loslaat.
Vandaag heb ik me 170 kilometer door de wind laten voortjagen. Over de Spaanse hoogvlakten. Met pelgrims allerwege. Soms heb je last van ze. Dan lopen ze, hoogmediterend, voor je wielen. Omdat bellen of vloeken dan niet helpt, ze zitten allemaal in de zen-sfeer, heb ik daarvoor de roep van de bronstige stier ontwikkeld. Lieden van allerlei kunne, zelfs de genderneutrale, springen gezwind in de berm wanneer ik deze bronst ten gehore breng. Zo zie je dat wat zangles en een zekere aanleg best wel enig nut kunnen hebben.
Beste vrienden, ik laat het hierbij. Leon is Schitterend. De kathedraal is, ik heb hem alleen nog maar vanbuiten gezien, overweldigend. Zóveel kennis en vakmanschap. Maar ook met zóveel kennis gerestaureerd!
Morgen...!
Aahhhh, zult u nu denken. En waar blijft het lijden...? Ach, heb geen zorg. Ik zit reeds op de blaren en morgen wachten me tachtig kilometers met minstens tweeduizend meters bergop.
Sjaak. (met angst en vreze...)
Als je dit leest heb je de bergen bedwongen, HULDE.
Verdacht, maar begrijpelijk, dat je mijn mail adres niet hebt . maar wel van Ula!
Mijn mail: [email protected]
Dinsdag heb ik 5 (echte) km gelopen, ik ben dus in training!
Gisteren 12km !!!! afgelegd in de schitterende natuur van de Drome in het zonnetje.
Welles waar op de rug van Orlando, maar toch ik doe het maar.
En Sjaak nu niet de bekende grap maken: een ezel op de rug van een paard!
Jij zit toch ook op een stalen ros.
Genoeg geleuter over mij, het gaat om jou.
Gisteren 170 km, klasse, je kan zo met de Tour de Frans mee.
Maar nu die vermaledijde bergen, ik leef met je mee.
Ik vertrouw op jou en fiets denkbeeldig mee.
Op naar JENNY.
aller goeds
Geweldig verhaal alweer ! Wat een nachtelijke escapade !Volgens mij heb je in dat kloosterkerk de vleugels van de engeltjes gekregen dat je fantastische afstand van 170 km afgelegd hebt of wil je natuurlijk zo graag Jenny zien. Knap hoor !
Nu de bergen ,spaar je krachten .
Net als al die andere mis ik jouw foto’s .
Succes !
Veel goede kilometers gewenst