De kip en het ei

Het was nog donker in Logroño. De nachtbrakers waren nog maar net uit het nachtelijk stadsbeeld verdwenen of de karretjes van de gemeentereiniging rammelden alweer rumoerig over de scheefliggende keien van de oude stad. Een enkele ster gaf nog een fonkelend signaal, maar de dageraad ging het winnen. Vogels badderden kwetterend in de goten en dichtbij was het geklepper van een ooievaarspaar te horen. De dag was begonnen. De stroom van pelgrims kwam nu, op deze vroege zondagochtend, aarzelend op gang. De eenzame fietser kwam kalm neuriënd uit een nauwe bocht tevoorschijn en mengde zich in de stroom...

‘Buen Camino’, klonk het overal. Via de oude paden verliet een stoet de stad. Naar het westen. Bergop. De lucht was ongekend helder en zorgde zo voor adembenemende vergezichten. De ruime, glooiende velden toonden een eindeloos palet aan groentinten. Hier worden ontelbare gewassen gekweekt. Alle graansoorten, maar ook mais. En asperges. En kolen. Natuurlijk vind je er ook de enorme wijnvelden van de Rioja. Daar is de streek beroemd om. 

Vroeger was dat anders en zwierven enorme schaapskuddes over het onontgonnen land. Herders overnachtten in Chozo’s, bijenkorfvormige stenen bouwsels. Ik heb er een foto bijgedaan van zo’n bouwsel, met op de achtergrond de hoge, woeste San-Lorenzo Berg. 

In zo’n Chozo moeten wel Chozers geleefd hebben. Wilde herdersjongens. En over zo’n Chozer gaat het volgende waargebeurde verhaal:

In de stad Sante Domingo de la Calzada, de stad waar ik nu verblijf, woonde ooit een jonge waardin die (tijdelijk) tot over haar oren verliefd werd op een Chozer. Toen ze genoeg van hem kreeg, verzon ze een vileine list: ze stopte een dure gouden wijnkelk in zijn ransel, zorgde ervoor dat deze snel vermist werd en gaf vervolgens de onschuldige herdersjongen aan bij de plaatselijke drost. Diefstal werd toen nog vrij kordaat bestraft. Met de galg. En ‘s middags hing de arme jongen al te bungelen. Toen zijn verdrietige ouders hem kwamen bezichtigen hoorden ze vaag zijn stem doorklinken in hun brein. ‘Ik leef nog’ , ‘Haal me hier af!’ Ze vlogen naar de drost toe en vertelden hun verhaal. Waarop de drost, die net twee gebraden kippetjes zat weg te werken de gevleugelde woorden zei: ‘Als die jongen nog leeft, dan vliegen die twee knapperige kippetjes nu van mijn bord weg’. Wat terstond gebeurde!! 

Sindsdien, en dat is het bewijs dat ik dit verhaal niet uit mijn duim zuig, worden er in de kathedraal van Santo Domingo, in het transept en ten aanschouwe van iedereen, al meer dan zes eeuwen lang, twee grote vette kippen gehouden. Soms, als er toevallig tijdens de mis net een ei gelegd moet worden, stopt de pastoor onverstoorbaar de dienst en wacht de verzamelde gemeente rustig de barensklacht van de betreffende kip af. 

Vanavond heb ik nog een heerlijk pelgrimsmaal genuttigd. 

Vooraf een mooie salade en daarna ehh, gebraden kip. Of haan.

Sjaak (buik gevuld)