1. Home
  2. Reisverhalen
  3. Weer of geen weer

Weer of geen weer

1 mei 2018 - Villebois-Lavalette, Frankrijk

Beste vrienden,

Bijna was dit verhaal erbij ingeschoten. Na een heldhaftige fietsdag waarbij hellingen als rotswanden en afdalingen als ravijnen getrotseerd werden, lonkte het bedje. Ik heb er zojuist een paar uur liggen ronken en werd wakker met het idee dat ik nog een klein schrijverijtje te doen had.

Net voordat ik hier in Villebois-Lavalette een charmant pension binnenviel, was ik nog het slachtoffer van zo’n hagelbui die, als je pech hebt, deuken in je hoofd timmert. Gelukkig had ik mijn kekke fietshelmpje op met daaronder een baseballpetje, maar anders...

Ik ben te gast bij een bejaarde kunstschilderes. Ze heeft de kamer waarin ik overnacht, ingericht met vrolijke kleuren en zelfgeschilderde interpretaties van hollandse meesters. Ik werd er wel vrolijk van. Een opwekkend raadsel. Het is het wél, maar ook weer niet. Op de deur staat dat dit de Vermeer-kamer is. Zelf vond ik het bedje met de opgeslagen lakens heel erg van Gogh. (ik doe er even een foto bij.)

Vandaag kwam ik voor het eerst een collega-fietspelgrim tegen. Dat wil zeggen: hij kwam me met grote snelheid achterop fietsen en moest in de remmen om me even te groeten. Vervolgens ben ik een uurtje met hem opgefietst. Gelukkig kwamen we, net voordat ik mijn longen zou opblazen een bar tegen waar we koffie gedronken hebben. Vervolgens ging Nico de fietsbelg, want dat was ie, een Belg, er weer in zijn eigen tempo vandoor. Ik verbeeld me dat ik rook onder zijn fietswielen vandaan zag komen. Of de duivel hem op de hielen zat. Naar verwachting is hij overmorgen wel in Santiago!

Beteuterd keek ik hem na. Zo wil ik ook wel kunnen fietsen. Maar na enig overwegen kwam ik tot de conclusie dat hij beslist minder zal lijden dan ik en daardoor ook minder pelgrim zal zijn. De pelgrim moest lijden nietwaar? Deze gedachte bood me veel troost.

Nico moet uit louter botten en spieren  bestaan hebben, met longen als blaasbalgen, in ieder geval, in dat uurtje dat ik met hem opfietste had ik mezelf compleet gesloopt en dat terwijl me op dat moment nog zo’n duizend hoogtemeters, verdeeld over kleine klimmetjes wachtten. Het werden waarachtig zware kilometers. Klam werd ik. En akelig bezweet. Maar net op tijd brak de zon even door. Geschenk van de goden natuurlijk. Lang genoeg om mijn kleren even te laten drogen en om wat te eten en te drinken. Laat de dag van morgen maar komen. Ik ben er weer klaar voor.

Sjaak (in een overmoedige bui)

PS Jullie zien wel aan de datum dat ik dit verhaaltje pas de volgende ochtend gepubliceerd heb. Het was in concept klaar, maar ik was in slaap gevallen vóór het op de blog stond.)

Foto’s

  1. Hollandse meester
  2. Vermeer
  3. Mijn bed
  4. Wensbron van Ronsenac

11 Reacties

  1. Iek de vos:
    1 mei 2018
    ha sJaak, Ik zie dat je louteringen vooral bestaan uit donzen dekbedden en verwarmde kamers, wanneer ga je nou gewoon eens op een matje ergens in een tochtige schuur liggen of in een stapelbed, omgeven door gekreun gesnurk en gekakel in het Spaans, of op de gang waar nachtpissers de hele nacht heen en weer marcheren? Ik kan het je voor het ware gevoel wel adviseren.....
  2. \Wouter:
    1 mei 2018
    Heerlijk die kunst aan de muur en in je bed, geeft weer inspiratie voor ons cluppie. Ik dacht even dat je een vertikking had gemaakt, maar ik moet zeggen als je dit allemaal op je telefoon weet te prutsen neemt mijn bewondering alleen maar toe (binnen toelaatbare grenzen natuurlijk). Je hebt het namelijk over 'longen als blaasbalgen', ik las eerst blaasbelgen, maar dat was natuurlijk een kronkel in mijn eigen taaldoolhof. Voor het overige modderen wij hier maar voort in het eenzame bestaan, Sonja was gisteren weer vocaal in actie ten overstaan van 15000 mensen (sic) in Lourdes.... Salvé!
  3. Hesther:
    1 mei 2018
    Ha lieve Sjaak, wat is dat toch smullen, die schrijverijtjes van jou, ik lees ze met veel plezier. Je zou een boekje uit moeten geven. Menig schrijver zou groen en geel zien van jaloezie op jouw schrijfkunst. Goede benen gewenst weer! xx
  4. Marinus Kistemaker:
    1 mei 2018
    Heerlijk om te lezen dit reisverslag ! Als toekomstige pelgrim klamp Ik me graag aan uw achterwiel vast om mee te genieten van dit avontuur.
    Een franco-néerlandais uit de Lot.
  5. Ben:
    1 mei 2018
    Ga zo door Sjaak, boeiende verhalen ,anekdotes , laat je niet opjagen door zo'n Belg die waarschijnlijk niets ziet van al het schoons onderweg. Goeie voortgang verder.
  6. Anja 56:
    1 mei 2018
    Je zégt :een pelgrim moet lijden ha ha Sjaak als je elke dag in z'n bedje slaapt dan valt het lijden wel mee .
    Veel lijden dan maar en nog een buen camino ......😃
  7. Mariëtte Hilhorst:
    1 mei 2018
    Dag Sjaak, zomaar op je blog terecht gekomen. Leuk om te lezen. Komende maandag stap ik op de fiets om ongeveer dezelfde route af te leggen. Nu heb ik mooi even kunnen voor genieten. Je schrijft erg leuk. Buen Camino
  8. Anke:
    1 mei 2018
    Ha lieve Sjaak, hoe gaat het eigenlijk met je gekneusde ribben? Zit je nog in een harnas van tape? Er is voor ons als lezer in elk geval niets van te merken, het is genieten!
  9. Piotr:
    1 mei 2018
    Hoi Sjaak,

    Wederom een leuke verhaal.
    Ondanks de ontberingen geniet je en weet je de omgeving feilloos in je op te nemen en te beschrijven, klasse.
    Kijk uit naar je volgend verhaal.
    Fiets ze,
    peter
  10. Frank franke:
    2 mei 2018
    Theo Koomen deed niet anders en volgens Godfried Bomans was er niets zo saai als de waarheid. Zodoende vetrouw ik er op dat je niet alleen in de chronologie wat van de realiteit afwijkt. De Belg fietste 22 km per uur en dat is best hard voor iemand die net geen zijwieltjes nodig heeft. 1000 hoogte meters te gaan, hier vul ik zelf 100 in.
    Hoe dan ook: respect ende chapeau!
  11. Ralph:
    2 mei 2018
    Had Nico toevallig ook niet een dikke accu op zijn 🚴🏽‍♀️
    Maar goed je , geniet volgens mij meer als je , je eigen ritme en cadans volgt
    Toch