Afzien

Beste vrienden,

Op zo’n derde dag komen langzamerhand de verborgen gebreken aan het licht. Niet zozeer die van het materiaal – dat functioneert heel aardig – maar meer die van mijn persoon. 
Waar mij, zoals jullie bekend, normaalgesproken geen berg te hoog gaat, was vandaag de minste molshoop al een vervelend obstakel. Spieren en gewrichten, alles stribbelde tegen en de gang wilde er maar niet in komen. Toch vond ik de moed om een extra ommetje langs Aken te maken om daar de verbluffende goudmozaïeken te bewonderen die al 1200 jaar de gewelven van de indrukwekkende Munsterkerk, gebouwd voor Karel de Grote, sieren. Ik was er al vrij vroeg en moest de stad eerst zien ontwaken vóór ik de kerk in kon. Het waren stokoude nonnetjes die zich ongeveer als eersten lieten zien bij de kramen op de markt. Een vredige aanblik.

Na mijn bezoek aan de stad had ik – ik voelde me oud en sponzig – veel tijd nodig om de omringende heuvels op te komen. Het werd een taaie klim. En de Vennbahn, het oude spoortraject dat, omgebouwd naar fietspad, de Eifel doorkruist, bood in zijn eentonige saaiheid evenmin enige vreugde. Kortom: afzien dus, een pelgrim waardig.

Ik ben nu aanbeland op een helling nabij  het mooie plaatsje Monschau. Op een camping waar nog net een plekje over was voor een oude grijsaard. Morgen fiets ik er doorheen. Door Monschau dus. Hotels zitten overigens tot in de verre omtrek vol. Geen wonder natuurlijk met zulk mooi weer. Wat ben ik blij dat ik een tentje heb meegenomen. Het is knus in mijn dubbeldaks schuilhutje. Op m’n ellebogen leunend schrijf ik dit verhaal op mijn telefoon. Uiteraard met één vinger, want dat hoort bij de leeftijd! Voor morgrnochtend heb ik stokbrood en kaas ingeslagen. En van de campingjuf, een Amsterdamse met een Duitse tongval (dat kan dus), kreeg ik een zakje oploskoffie, om morgenvroeg aan te lengen met heet water uit het washok. 

Al was het dan ook een slappe fietsdag, de totaalstand na drie dagen is tóch 264 kilometer. En daarmee zit ik al op een kwart van het totaal. De bijzondere kerk van Bacena komt wat dichterbij. 

Ik maakte een jaar of wat geleden kennis met deze kerk, deze spirituele plek, bij een wandeling over de eeuwenoude muilezelpaden die dit dal van dorp naar dorp langs de hellingen doorkruisen. Een prachtige vallei, omringd door oneindig hoge bergen waarop vroeger de goden woonden, bezaaid met ruïnes van verlaten dorpen en niet meer te duiden bouwsels. Het is geen wonder dat deze vallei een mystieke sfeer oproept, die vraagt om een diep respect voor de macht van het onbegrepene. 

Enfin, had ik al uitgelegd dat mijn kennismaking met dit dal ooit samenviel met mijn onbedwingbare zanghobby?
We repeteren daar met een kleine groep jaarlijks een week lang klassieke zang, meestal Italiaans, waarna we deze muziek daar, tot groot genoegen van de plaatselijke bewoners, ook uitvoeren. 

En  altijd weer is er dan de kerk van Baceno, die onweerstaanbaar aan me trekt, die ik gezien en gegroet moet hebben zoals ook hij mij ziet, zegent, groet en op me wacht…

Sjaak, liggend in zijn eigen tempeltje.