De Via Appia

Beste vrienden, 

De brakgeplaveide basalten boulevards van Rome lagen vanochtend al vroeg te blakeren in barre bundels zonlicht. Ik bekloeg de toerist die op deze dag in het gezapig gevolg van een gemeenzame gids door deze machtige metropool moest ploeteren. En ikzelf, ik prees me gelukkig met mijn dapper doel: eerst Napels zien....

Vrij als een vogel voleerde ik door de nog stille stad. De brug die ik betrad boog zich galant naar gindse oever. Ik kon hem de  oversteek niet ontzeggen en pedaleerde pedant naar gene zijde, alwaar ik het Forum en de weg naar Napels vermoedde. 

Het Forum was ooit het hart van de stad, maar ook van de staat. Het Forum was ook het hart van het wegenweb dat Rome verbond met alle gewesten naar alle windstreken. En om de Via Appia wérkelijk vanaf het begin te volgen moest ik daar dus beginnen. En zo geschiedde. 

Helaas raakte ik na het circus Maximus al uit koers, maar met de zon aan mijn linkerzijde wist ik vrij snel zuidwaarts uit de stad te ontsnappen. Een avontuurlijke rit door het geweldige stadspark volgde en met geluk en wijsheid kwam ik toch snel op de oude Via Appia terecht die zich kaarsrecht een voege door het landschap klieft. Onverstoorbaar baant deze weg  zich over uitgedoofde vulkanen en door dampige moerassen. Zeshonderd kilometer naar het zuiden. Naar Brindisi. Naar Overzee. De grootste delen van het traject zijn, verbreed en geasfalteerd, vandaagdedag zeer intensief in gebruik. Dat zijn de delen waar ik als fietser niks te zoeken heb. Ze zijn te druk en gevaarlijk.   

Van het heden naar het verleden. En weer terug. Want hier, op de stoep langs dit stukje Via Appia Antica, heeft het Christendom zijn vorm gekregen toen Paulus er Christus meende te ontmoeten en terugging naar Rome om zich te laten kruisigen. 

Vanuit Rome gezien is de via Appia de eerste twintig kilometer niet als verkeersweg in gebruik. Sterker nog, twee eeuwen geleden was hij onbegaanbaar geworden. En overwoekerd door onkruid. Hij moest worden herontdekt door romantici als Charles Dickens die er met vuur over schreven. Ik heb de weg gevolgd zover als mogelijk, maar hij kent geen einde... loopt door onder het kreupelhout, loopt vast in een braambos. En daar, daar waar geen mens er meer bij kan, daar begint hij opnieuw. Met vergeten pilaren en onleesbare grafschriften. Een mijlpaal in de tijd. 

Morgen wachten mij de Pontijnse moerassen. Weliswaar zijn ze indertijd door Mussolini drooggelegd, maar Italië zou Italië niet zijn als er niet wat zompige delen zouden zijn overgebleven. De paden zijn smal, de greppels diep. Ik hoop er morgen heelhuids en ongesmoord verslag van te kunnen doen.

voor nu: het allerbeste! Groet, Sjaak