Auberge de Jeunesse

Lieve vrienden,

"Onderzoek alles, behoud het goede en berokken niemand enig kwaad". Deze fraaie bijbelse opdracht, 1 Thes. 5 vers 21 en 22, bood door de eeuwen heen menig goedwillend mens de mogelijkheid om op een nette manier zijn grenzen te verkennen. Ingevolge deze opdracht zijn Alfred en ik op onze oude dag in een Auberge de Jeunesse neergestreken. Wij wisten het niet, maar we weten het nu wel: jeugdherbergen zijn er niet meer uitsluitend voor de jeugd. De gemiddelde leeftijd van de gasten loopt vandaag al snel naar de vijftig jaar en de strenge huisvader van toen is omgeruild voor een vriendelijke twintiger met een kek hipsterbaardje. Het gebouw is hypermodern en van alle gemakken voorzien. Alleen de kok kookt nog ouderwets. Al met al is het goed toeven hier in Schengen. 

Inderdaad: Schengen. De plek van het verdrag dat o.a. een vrij verkeer van personen voor 27 EU-landen regelde. Voor Alfred, die al een arbeidzaam leven op de barricaden staat als het gaat om de verdediging van de misdeelde mens, is het een bijzondere plek waar hij graag even wat rondmijmerde voordat we daar een slaapplek gingen vinden.

De tocht naar Schengen toe was weer als vanouds prachtig en niet al te inspannend. We startten in Echternach, waar we eerst nog de basiliek bezochten met het graf van Willibrord. Maar waar ook een heilige bron en de zeldzaam indringende restanten van een gekruisigde Christus te bewonderden zijn. En waar ik natuurlijk een fraai stempeltje haalde. 

De eerste kilometers gingen weer via een verlaten smalspoortracé de rotsachtige heuvels in. Door smalle onbewoonde kloven en goedonderhouden tunnels spoorden we rustig omhoog.  Klaterende beken en een enkele ruïne lardeerden het  bosrijke landschap. Je stelt je voor dat groot wild hier nog ouderwets kan gedijen en dat de wolf het in dit voor ons onbegaanbaar terrein uitstekend naar zijn zin kan hebben. Eenmaal boven opende het landschap zich in weidse vergezichten met, zo hier en daar, een witgepleisterde nederzetting. Ook vonden we daar langs het voormalig spoor de roestvrijstalen echofoon, een fraaie roeptoeter die, gericht op de overzijde van het dal na het roepen en na enig wachten een fraaie weergave bracht van wat je er zojuist in had uitgekraamd. Wij, de oudere jongeren, we konden het niet laten...

Uiteindelijk belandden we aan de oever van de Moezel. De wijnstokken zijn hier nog kaal, de bloesems aan de bomen zijn nog pril en zuiver. We werden regelmatig op de hielen gezeten door loodzware luchten, maar een stevige rugwind hielp ons om de zware buien die we in de verte zagen striemen, voor te blijven. De enige echte bui die we onderweg te verduren kregen, viel tijdens onze lunch in een dorpscafé. De woeste luchten bezorgden ons in ieder geval wel een paar mooie foto’s en zo kwamen we dus heel tevreden op onze bestemming aan. 

We zijn van plan om er morgen weet eens een stevige etappe van te maken. En daarom lonkt nu, om elf uur in de avond, het luxe pelgrimsbed in deze gastvrije jeugdherberg. Welterusten dus!

Sjaak (bedankt iedereen voor het geleverde commentaar)