Hoe het begon

9 april 2019 - Spilamberto, Italië

Beste vrienden, 

Het begon allemaal in het metalen bakje dat aan het stuur van mijn vaders fiets hing. Ik paste er maar net in, maar liet me er op de zondagmorgen met graagte in proppen. Met zwierige bochten, mijn handen óók op het stuur, en veilig gezeten tussen de gestrekte armen van mijn vader, laveerden we dan naar een tante of oom in de stad. En op een zonnige dag reden we langs de Vecht, waar de snaterende eenden al op de meegevoerde broodkorsten zaten te wachten. Later was er de step, waarmee je al lekker door de bocht kon, maar mijn eerste volwaardige geluksmoment binnen het bochtenwerk beleefde ik toen ik op de doortrapper van mijn vriend Jan Steven de eerste rondjes door de wijk fietste. Ik zal vijf jaar oud geweest zijn. Het is een gekoesterde herinnering.

Later waren er natuurlijk de brommer en de motorfiets. En wat al die tweewielers met elkaar gemeen hebben, dat is dat je er zo lekker mee in de bochten kan hangen. Alleen maar een beetje trappen en calorieën verbranden, zoals hier op de Povlakte, dat wordt vanzelf saai. En daarom is het goed dat de grote oversteek vandaag tot een einde kwam. Al die rechte stukken, ik heb het echt wel weer gezien! Bóchten moeten er komen. En zinderende afdalingen langs holle ravijnen... Het bijbehorend klimwerk neem ik dan maar voor lief. De Apennijnen lonken. En als ik uit mijn hotelraam kijk, dan zie ik ze liggen. Ze weten dat ik kom. Morgen...

Maar ja, er hingen vanmiddag wél zware wolken boven het gebergte en de weerapp voorspelt ook niet veel goeds voor de komende dagen. Bepaald geen Toscaans lenteweer. Hier, nog net in de vlakte van de Po, horen de driehonderdduizend kersenbomen rond Vignola al vol in bloei te staan, maar veel zit nog in de knop. Het wil nu even nog geen lente zijn. Hopelijk valt het weer morgen mee. En anders moet het regenpak maar aan. De pelgrim moet voort. Overigens slaap ik hier, langs de oude pelgrimsroute, in een hotel dat, heel toepasselijk voor mij, San Pellegrino heet.

Vanochtend moest ik wel even slikken toen ik, na dertig kilometer zorgeloos peddelen, ontdekte dat ik de sleutels van de B&B nog in mijn zak had zitten. Het lijden van vandaag kwam hem dus vooral in mijn portemonnee te zitten en bestond eruit dat ik de stad Reggio Emilia in moest om een (dure) taxi te vinden die de sleutels terug kon brengen. Wat een mooie stad trouwens. Met een enorm voetgangersgebied, prachtige pleinen en uitstekende koffie. Dát beeld had ik anders gemist!

‘Elk nadeel heb z’n voordeel’ zei Cruijff indertijd! En bij zoveel wijsheid past een respectvol overpeinzen. Dus laat ik het er verder bij...

Met een laatste groet uit Emilia Romagna, 
Sjaak (morgen in Toscane)

Foto’s

5 Reacties

  1. Ria.van der Rijst:
    9 april 2019
    Ha Sjaak
    Wat schrijf je toch mooie verhalen.
    Buiten het feit dat je zo goed kan fietsen vind ik , dat je ook ontzettend mooi en leuk kan vertellen.
    Wat maak jij toch een prachtige tocht.
    Geniet er ook heerlijk van.
    Nog veel fietsplezier en dat je nog vele mooie mag zien.
    Vind het heerlijk om je verhalen te lezen.
    🤗😁🌻🌺🌝🌞☀️
  2. Jeanne:
    9 april 2019
    Grappig, je herinnering over de doortrapper. Die herinner ik me ook nog als de dag van gisteren!
    Goede tocht morgen!
  3. Tineke:
    10 april 2019
    Geweldig jouw verhalen! Sinds mijn auto verkocht is en ik toch nog steeds mijn boodschappen het liefst direct bij de boer doe, zit ik regelmatig ook op die fiets. Niet vergelijkbaar overigens, maar toch… Vandaag zo’n 5 kilometer met stevige tegenwind dacht ik aan jou. Aan de pelgrim en de mooie verhalen… en hoe tegenwind in jouw woorden toch net weer anders is dan zelf ervaren dat je gewoon niet vooruit komt. Afijn, de beloning zat in de terugweg. Sjaak, succes met trappen, de nodige tegenslag en het genieten onderweg...
  4. Ralph:
    10 april 2019
    OLa Maestro,
    Op naar de elleboog macaroni bochten. En ik zie uit naar je volgende verhaal
  5. Piotr:
    10 april 2019
    Hoi Sjaak,

    Metalen bakje, step, fiets, brommer en motorfiets.
    En toen de Mini, waar om een nooit opgelost geheim, een lampje in gebouwd moest worden. Dat kwam van pas na de romantische boswandelingen met Jenny!.
    Die goeie oude tijd. Maar nu in Italie is het ook een mooi avontuur.
    Over het verleden mijmerend geniet je van het heden en de toekomst lacht je tegemoet.
    Genieten...........

    fiets ze.