We zijn er bijna...

Beste vrienden,  

Toen ik vijf dagen geleden begon met mijn carriëre als wandelpelgrim, was dat ongeveer ter hoogte van de plaats waar alle wandelpelgrims beginnen die met minimale inspanning toch aan hun maximale aflaat willen komen. Honderd gelopen kilometers is namelijk de ondergrens. 

Het was dan ook een wonderlijke compilatie van het menselijk ras die zich daar in den beginne over het pad naar de verlossing voortbewoog. Met name de overmoedigen, de onvoorbereide types, en de veeel te dikken vielen snel door de mand. Ze zwikten en puften zich in een stuk of twee, drie etappes een waggelende weg naar één van de vele barretjes aan de rand van het pad om vervolgens met stille trom te verdwijnen. 

Wat overbleef, dat waren de geharde types. Mensen van vlees en bloed weliswaar, maar met een mentale kern van graniet waarin een begrip als ‘opgeven’ niet voorkomt. Het moet hetzelfde graniet zijn waarvan hier de herbergen en hun uitbaters zijn opgetrokken. Gebouwen met metersdikke muren en dubbelgesmede traliewerken zijn het. Met spanten en draagbalken van eeuwenoud eiken, ooit gerooid in de oerbossen die hier het land bedekten. 

En stel je dan de eigenaren eens voor. Meestal een echtpaar. Galiciërs. Breed gebouwd. Acht eeuwen lang stroomde hier een stoet van vrome pelgrims door de streek. Uit werkelijk alle windstreken kwamen ze naar Santiago. En hier lieten deze pelgrims, in een vergeeflijk moment van zwakte natuurlijk, hun genetisch materiaal achter. Uit deze smeltkroes moet de Galiciër ontstaan zijn. Vrijmoedig en zonder achterdocht treedt hij iedereen tegemoet. In elke vreemdeling herkent hij een voorvader. Zijn gastvrijheid is groot en hij maakt het je graag naar de zin.  

De meeste herbergen worden regelmatig aangepast aan de eisen der tijd, maar een enkeling doet aan geen enkele mode mee. Zo’n herberg vind je in het dorpje Brea. De waardin, vijfendertig jaar oud, een brede matrone, is er de baas van een ongekende Augiusstal. Van opruimen of schoonmaken heeft ze geen verstand, maar ze kan koken! Onder een zoldering vol drogende hammen staan de heerlijkste paella’s te wachten op gulzige klanten en de tortilla’s zijn van een onvergetelijke smaakrijkdom. De wijn komt ter tafel in beduimelde kroezen en doet je de grenzeloze smoezeligheid van dit plattelandsetablissement met gemak vergeten. Hier word je bediend met oprechte vriendelijkheid en levensvreugde! Hier komt de authenticiteit van een pelgrimsweg waarlijk tot zijn recht. Je laat wat los, maar je krijgt er veel voor terug.  De wereld is een schouwtoneel. Dit mochten we met graagte ondergaan. 

Enfin, we zijn nog maar zes uur gaans van de kathedraal en zouden dat morgen kunnen afhandelen. Maar zo gaan we dat dus niet doen. We landen morgen op Monte do Gozo, een heuvel boven Santiago, vanwaar we de kathedraal al kunnen zien liggen. Overmorgen, in alle vroegte, dalen we dan af naar de stad. De straatveger zal er dan nog zijn ronde doen, een kar ratelt er over de keien, de heraut blaast er zijn schalmei. En wij, wij zullen meestromen op de golf van emotie, de liefde, die de devote menigte vanuit al die windstreken naar de pelgrimsmis beweegt. 

Sjaak (beraadt zich op intreding in een klooster)