Binnendoor naar Pompeï

Beste vrienden,

Het was nog een kleine dertig kilometer, van Capo Mazzo, waar ik sliep, naar Pompeï. Mijn route voerde door kleine dorpen en stadjes die onderling verbonden zijn door smalle weggetjes. Smalle landweggetjes die meestal vol diepe gaten zitten en die nog smaller zijn geworden door de enorme hoeveelheden sloopafval en huisvuil die er illegaal worden gestort. Daar waar huizen staan is het wat netter, maar de muffe vuilnisbeltlucht blijft je achtervolgen tot je op de doorgaande wegen uitkomt. Die worden bijgehouden en zijn redelijk schoon.

Dit is een land van tegenstellingen. Een land van schoonheid versus voosheid. Een land met een Januskop, waar goede smaak en wanbeleid op dezelfde krachtige romp staan. Met een kop die meeveert, maar die nooit zal buigen. Ze maken prachtige auto’s, die Italianen (behalve die gekke Fiat Multipla ooit). Ze maken de mooiste motorfietsen en zijn experts in uitgebalanceerde borst-, bil-, lip- en lidvergrotingen. Voor elk wat wils! Laat ze maar schuiven..!

Italianen zijn bijzondere kunstenaars. levenskunstenaars! Ondanks het stinkende afval, de smokende binnensteden en de russische verkeersroulette leven ze toch gemiddeld anderhalf jaar langer dan een Nederlander. En hoe dat komt? Dat móet de olijfolie zijn die echt overal doorheen gaat. Die alle mechaniek -mens en machine- smeert, tot leven wekt en in leven houdt! Cippolini, Ferrari, Berlusconi, Draghi, waar zou de wereld zijn zonder deze goedgeoliede sfeermakers?

Affijn, ik kwam heelhuids op mijn bestemming aan en heb me gelaafd aan de ruïnes van Pompeï. In die hele opgegraven stad is geen uniek antiek beeldhouwwerk meer te vinden, noch een ander kostbaar kunstwerk. Alles is er uit geroofd. Uitgekleed!! En zijn het dan de kleren van de keizer waar we nu voor buigen?

Nee, toch niet. Pompeï, ooit overrompeld door zwavel en vuur, is, in een nieuwe gedaante, wederopgestaan. Deze keizer is, opgegraven en halfvergaan, zelfs zonder kleren aan, het aanzien nog waard. Een keizer die met fonkelende ogen en trots zijn verwoeste corpus toont. En wij, wij staan aan de kant van de weg. Op de keien van weleer. En we mogen hem, de oude keizer, de oude stad, naar eigen inzicht en gevoel, met onze eigen verbeelding weer aankleden.  Want zo gaat dat hier. Dát is Italië! 

De beste groeten, Sjaak (bloot op bed)