Bummelsonntag in Basel

Ooit was ik te gast in een klein dorpje, diep in het oerwoud van Borneo. De inwoners, allen Christelijk gedoopt door een Zwitserse dominee, hielden er voor de zekerheid nog wel hun natuurgoden bij aan en ook hun voorouders werden niet vergeten. Vooral de doodsrituelen werden intens gevierd. Soms kon op de nachtelijke wind in vage flarden een onheilspellend tromgeroffel worden waargenomen. Er was dan veel gaande, daar op het vervallen dorpskerkhof aan de rand van een oneindig woud... Op zo’n avond kon je de slaap maar moeilijk vatten en droomde je bizarre verhalen. De Zwitserse geestelijke had er geen moeite mee, dat tromgeroffel deed hem vooral denken aan rituelen uit zijn vaderland. Hij voelde zich er zelfs wel lekker bij. 

Sinds vanochtend begrijp ik dat... De vage roffels, de flarden fluittonen van toen, ze waren allemaal aanwezig toen ik vanochtend langzaamaan wakker werd en er tot me doordrong waar ik was. Dit was het geluid van toen! Maar nu in Zwitserland, in Basel! Het was hier Bummelsonntag!! Einde van het Zwitserse carnaval dat met veel verkleedpartijen en uitdrijvingen van kwade winter-demonen gepaard gaat. Einde van een duistere winter. Begin van een nieuwe lente. Een menigte van enkele duizenden trommelaars en fluitspelers trok vanaf de vroege ochtend onder leiding van talloze tambour-maîtres in groepen en groepjes door de oude stad. Van dichtbij een feest, maar vanuit een hotelbed aan de rand van de stad een geheimzinnig mysterie. 

Het feest is nu voorbij en vanaf morgen is iedere Zwitser weer keurig bij de les!

Ik ook! Zwager Alfred zit in de bus naar huis en ik vervolg morgen mijn tocht naar Rome. Het is nog een heel eind en ik heb er veel zin in om de reis morgen weer voort te zetten. Eerst een stukje naar het oosten, door het Rijndal, tot aan de Bodensee en dan zuidwaarts, omhoog, richting de Alpen. Tijd om de sneeuwhoogten te gaan controleren. 

Hartelijke groet van Sjaak (skiwanten paraat)