Dagje Rome

Beste vrienden, 

Alles is al geschreven over Rome. De kunst is in alle toonaarden bezongen, de geschiedenis van de arme peutertjes Romulus en Remus is iedereen bekend. Eigenlijk heb ik er niets meer aan toe te voegen. En daarom is het fijn dat een goede vriend van mij, we noemen hem voor het gemak Jan, mij erop attent maakte dat de enige Nederlandse paus die we ooit gehad hebben, Paus Adrianus,  in één van de Romeinse kerken, de Santa Maria dell’anima begraven ligt. Ik heb deze paus opgezocht en raakte op slag zeer geinspireerd:

Ik stond bij zijn pausgraf in Rome
Bezocht door vooral de zeer vromen,
Daar lag Adriaan, 
Hij keek, zag me staan,
En vroeg: “op je fietsie gekomen?”

U begrijpt dat ik redelijk verbijsterd was en bedremmeld afscheid genomen heb.

Verder heb ik bedacht dat het fantastisch moet wezen om hier een duif of een meeuw te zijn. Overdag beheersen de duiven hier het luchtruim. De oude ruïnes bieden zoveel nestruimte dat er aan jonge aanwas geen gebrek is. Ik word altijd wel vrolijk van die bolle dommeriken. Nee, neem dan de meeuwen. ‘s-Morgens vroeg, maar vooral in de avond, komt de meute brutaal door de lucht aangezeild. Net als de gemiddelde toerist. Maar de vogels zijn een stuk korter onderweg. De zee, hun thuis, is hier maar twintig kilometer vandaan. Een kwartiertje zweven op de wind en ze zitten op de rand van het balkon van de paus. Soort audiëntie. Want lawaai maken ze genoeg. Ze vullen hier hun eenzijdig vismenu aan met wat er zoal uit de papierbakken en de vuilcontainers puilt en maken er dan een flinke bende van. 

Schijnwerpers lichten in de avond de monumenten aan en werpen hun schijnsel royaal in de lucht. De meeuwen, met hun enorme spanwijdte,  weerkaatsen het licht als levende spiegels. Ze worden zilveren engelen, ze verkondigen blijdschap, bevrijding, speelsheid. Vrije vogels, almaar onderweg.  

Dat brengt me bij mijn eigen doelen. Morgenochtend pak ik mijn boeltje weer bij elkaar en vertrek ik via de oude vertrouwde Via Appia Antica naar het zuidoosten. Naar Napels. Deze oude straatweg ligt er vanuit Rome nog een kilometertje of tien superauthentiek en afgesloten voor autoverkeer bij, met links en rechts de resten van oude grafmonumenten. Een lust voor het oog, een drama voor het zitvlak. Daarna gaat de Via Appia over in een drukke verkeersweg, maar dan ben ik allang afgeslagen en op weg naar nog onbekende horizonten.

Sjaak (heeft er zin in)