Dichtbij

Langzamerhand begin ik steeds meer ‘ onderweg’ te zijn. Een reiziger te zijn. Zonder vaste woon- of verblijfplaats. Een zwerver... En dus van God los? Nee, niet van God los... 
Normen en waarden hebben een fatsoenlijk mens van me gemaakt. Zeden en gewoonten maakten bijvoorbeeld dat ik nooit iets op straat gooi. Het móet in een daartoe bestemde bak. Of zak. 
En daar stond ik dus, bij het Cruz de Ferro. Op de top van een berg. Waar iedere pelgrim iets persoonlijks laat slingeren. Vijftienhonderd meter omhoog gefietst. En dan ontdekken dat je niet zomaar iets in de vrije natuur kan achterlaten. Ja, als ik écht nodig moet, dan lukt het wel, maar zomaar? Enfin, de zorgvuldig geprepareerde noordzeeschelp die ik bij me had om daar, bij het Cruz achter te laten, die hangt nog steeds aan mijn stuur. 
Het werd een mooie rit vandaag. Langs steden en dorpen. Maar immer omhoog. Met in de verte de toppen van de Teleno. Met sneeuw bedekt. Verblijfplaats van onbenoemde goden, symbool van een oppermachtige natuur. Plek om van weg te blijven. Ook de wandelpelgrim van vandaag ondervindt dagenlang de mystieke kracht van dit vóór hem liggend gebergte. En wordt nederig. 
De wielrijder, hoe intrigerend, put er kracht en moed uit. En wenst dit dreigend gebergte zo snel mogelijk te passeren. Te overwinnen.  
Uiteindelijk, na een oneindiglange afdaling vinden wandelaars en fietsers elkaar terug in eeuwenoude pelgrimsoorden als Ponteferrada of Villafranca. De wandelaars uitgeput vanwege urenlang neerdalen, de fietsers opgewonden omdat ze een angstwekkend snelle afdaling overleefd hebben. 
Ponteferrada is vandaagdedag een geweldige stad. Modern en met een jonge bevolking. Met een grote universiteit. En veel industrie. 
Maar vijfentwintig kilometer verderop ligt Villafranca, ooit even belangrijk, weg te kwijnen. Gammele stadspaleizen aan de Calle Major, kerken en kloosters, het houdt niet op,... Maar glorie vergaat. En tot stof zal alles ooit wederkeren.
Met, morgen, zo’n dertig kilometer te gaan, en een duizend hoogtemeters erbij, moet het  mogelijk zijn dat ik bij een zekere, maar nog niet bepaalde, samenkomst van wegen, het pad van mijn geliefde echtgenote Jenny kruis. Zij is ook onderweg naar Santiago, maar omdat ik wat moderner ben zit ik op de fiets en gaat zij te voet. 
Als ons pad zich niet toevallig kruist, en mijn bronstige kruisvaardersroep haar niet als een mokerend geurspoor treft, dan vinden we elkaar, als het niet anders kan, terug aan de rivier Oss. We hebben afgesproken onder de brug. De brug met de acht bogen. Zeven bogen, één voor elke dag van de week. Maar de achtste boog, die is er voor ons. Voor de verwondering, de vernieuwing, voor eeuwig.
Sjaak (romantische bui)