El Golfo

Beste vrienden,

Vandaag was zo’n rustdag die uiteindelijk een rustige doedag werd. Vanochtend ben ik na een stevig ontbijt een weergaloos stukje gaan fietsen. Via een omweg naar Bayonne, dat leek me wel wat. De omweg is er zeker gekomen want hoewel de stad hemelsbreed maar zes kilometer van mijn hotel af ligt, wist ik er meer dan een uur over te doen om er te komen. Het is zo’n chaos van heuvels, dalen en kronkelwegen dat alleen een dronkenman er zijn weg kan vinden. En toch stond ik opeens voor de machtige kathedraal waar, vanwege de franse bevrijdingsdag, een speciale mis werd opgedragen. Erg druk was het niet. Enkele priesters en misdienaren, gevolgd door twee zeer oude oudstrijders betraden de kerk. De mannen droegen met trots het vaandel van hun regiment. Het was een sneue vertoning want in de kerk die makkelijk drieduizend mensen kan herbergen volgden hooguit tien mensen de dienst. De Fransen geloven het allemaal wel!

Vanuit Bayonne vervolgde ik mijn weg langs de rivier in de richting van de zee. Een zilte rit over een winderig fietspad bracht me bij de monding die aan het eind van de pier werd gemarkeerd door een solide havenlicht en een hele reeks stoere vissers die een vers avondmaal bij elkaar aan het hengelen waren. Er scharrelde een kompleet zee-aquarium rond in al die leefnetten en emmers. Mijn kennis omtrent het Atlantisch zeeleven is aldus weer aardig bijgespijkerd. 

Mijn weg langs de zee voortzettend kwam ik op den duur vanzelf weer in Biarritz uit waar ik me in één van de vele restaurants een bord met zeevruchten liet voorzetten. Wat ik zojuist nog had zien opvissen lag mij nu vanaf de schotel aan te staren. Gekookt en wel. Raar idee. Ik liet het me evenwel goed smaken.

Wat was het heerlijk om zo ontspannen en zonder haast de kust af te struinen. Weer aangekomen bij het haventje waar ik gisteren een drupje olie voor mijn fiets kon lenen, zag ik de goede visser weer. Hij had me toch mooi maar uit de brand geholpen en dat mocht hij weten. Ik demonstreerde hem hoe heerlijk geruisloos de boel weer liep. We waren beiden zeer tevreden. De wereld ademde zen.

Ongemerkt was het tijd geworden om mijn vrienden Bas en Tosca van hun TGV te halen. Zij waren in een razend tempo vanuit Amersfoort naar Biarritz gespoord en moesten duidelijk nog even chillen. Dat is vanavond nog helemaal goedgekomen. 

Morgen weer een dag om naar uit te kijken. De beste groeten van Sjaak en companen

P.S. Ik was wat aan het klooien vanavond, waardoor jullie waarschijnlijk twee mails hebben gehad met de aankondiging van m'n blog. En dat valt dan weer tegen: het is er uiteindelijk toch maar één.