Over grenzen

Breda ligt alweer mijlenver achter ons als we via een wormstekig smokkelpaadje door dicht kreupelbos omringd het moederland weten te verlaten.

Het is niet moeilijk om je de zwaarbepakte mannen voor te stellen die ooit, naargeestig blikkend vanonder hun Duffelse pet, de winstgevende smokkeltochten volbrachten. Al snel opent zich het landschap weer en meanderen we samen met het riviertje de Mark naar het zuiden toe. We passeren dorpen en gehuchten met ongehoorde namen. En kerken, kloosters, dijken en rivieren.  Maar steeds is er de wind. De tegenwind. De briesende adem van Aeolus! Mijn trainingsrondjes begin ik thuis altijd tegen de wind in. De beloning volgt dan in de tweede helft, wanneer ik comfortabel naar huis geblazen word. De echte pelgrim mag dit genoegen niet smaken; lijden zal hij en lijden doet hij!

Gelukkig zijn er ook de schaarse momenten van zalige voldoening. Hoeveel heerlijker is een warm bad wel niet als er stramme knoken zijn gaar te stoven? En hoeveel lekkerder een maaltijd wanneer je maag knort van verlangen? Deze genoegens proeven we nu.

In Mechelen sliepen we vannacht in een eeuwenoud begijnenhof. De begijnen zijn al een tijdje op maar de zolders waar zij sliepen zijn nog intact en je ervaart ook nu nog de sfeer van verstilling en berusting waarin zij hun leven leefden.

Vandaag zijn we verder gefietst naar Geraardsbergen. Waar we vannacht slapen. Deze stad is vooral bekend vanwege zijn Muur. De beroemde Muur van Geraardsbergen, bekend uit de Ronde van Vlaanderen en gevreesd bij elke randonneur die hem op zijn rijwiel te lijf wil. Met andere woorden: wij, Alfred en ik staan aan de voet van de Vlaamse Ardennen en voor de grootste uitdaging tot nu toe in onze prille wielercarriére.

Wordt vervolgd.