Herenigd

Beste vrienden,

Vanochtend werd ik wakker in de aangename wetenschap dat ik Jenny weer zou gaan zien. Hemelsbreed waren we inmiddels nog maar zo’n vijftien kilometer van elkaar verwijderd, maar er zat wél een berg tussen. Én we zaten beiden op een verschillend spoor, richting Santiago. 

Terwijl Jenny het voetgangerstraject aflegt, doe ik de fietsersroute. Soms lopen die sporen mooi urenlang samen. Maar vandaag niet. We gingen elkaar pas ontmoeten aan het eind van de dag, op een hoge bergpas. Natuurlijk vertrok ik voor dag en dauw. Mijn ongeduld was groter dan mijn verstand en ik ging op pad zonder ontbijt of koffie. De liefde lonkte. Al na drie kwartier, de eerste serieuze beklimming moest nog komen, werd ik slachtoffer van een ongekende hongerklap.  Normaal heb ik dan nog wel wat noodvoorraad maar die had er bij een eerder moment van zwakte al aan moeten geloven. Gelukkig kwam er al snel een Spaanse koek- en zopietent in beeld waar ik een stevige koffie Americano en een hele serie zoete broodjes tot me nam. 

Al snel was van enige zwakte niks meer te merken en was het de wilde hartstocht die me moeiteloos naar boven dreef. Als op vleugelen, en gejaagd door de wind, doorbrak ik binnen enkele uren de duizendmetergrens en stond ik even later in het lieflijke berg- en pelgrimsdorp O-Cebreiro. Ook Jenny had er flink de gang ingezet, maar zij werd in haar vaart geremd door kuddes paarden en koeien die bij vlagen haar weg versperden, maar uiteindelijk kwam ook zij heelhuids boven. 

Op het antieke, nog Romeinse plaveisel van de dorpsstraat, werd onze hereniging een feit. We waren erg blij om elkaar weer te mogen aanraken. Het weer was aangenaam en de vergezichten adembenemend, vogels kwinkeleerden dat het een lieve lust was en in de sappige weiden dwaalden kuddes jonge lammeren. Maar wij, wij zagen alleen elkaar. 

Morgen scheiden onze wegen zich weer. Ik heb nog drie heerlijke bergetappes voor de boeg, maar de roep van Santiago klinkt me al zacht in de oren. Jenny denkt aan nog zo’n veertien dagmarsen. Als ik over drie, vier, vijf dagen in Santiago ben, als mijn Camino is volbracht, dan stal ik daar mijn trouwe Rossinante, pak ik een bus en zoek ik Jenny weer op. Ergens in de uitgestrekte wouden, of op een grazige bergweide vind ik haar dan weer terug. 

Sjaak (vol passie enzo)