Italië

Lieve lezers,

Mét dat ik vanochtend de raamluiken van mijn kamer opengooide, kwam er gelijk een flinke kluit natte sneeuw uit de sponning naar binnen waaien. Daar had ik niet op gerekend, want ik was gisteren in slaap gevallen bij het zware gekletter van een vette regenbui op het zinken afdak onder mijn raam. Er was een dikke decimeter witte drab blijven liggen en de lucht was inmiddels strakblauw. En het woei gemeen koud naar binnen. Ik keek het met vreugde aan. Eindelijk kon ik de speciaal door en voor mijzelf  ontworpen frogshoes aan. Groene zeildoeken overschoenen die elk soort weer aankunnen, lekker warm zitten en zonder veel geworstel kunnen worden aangetrokken. Het ziet er niet uit, maar dat geeft niet omdat er hier toch niemand is die mij kent...

Het fietspad dat langs de rivier door het hele dal over tachtig kilometer naar beneden loopt, was de eerste dertig kilometer niet te befietsen vanwege de dikke sneeuwpap. Dus fietste ik over de drukke hoofdweg die schoongeschoven was. Maar die daarmee ook smaller was. En zonder uitwijkmogelijkheid. Spannend, vooral bij lange vrachtwagencombinaties die eerst voor je afgeremd hebben. Die komen dan met veel motorgeraas en tergend langzaam aan je voorbijrollen met hun ontelbaar vele, meedogenloos spatterende zwarte wielen. Nee, dan kan je beter zo’n onverschillige wegpiraat hebben die met negentig per uur op een halve meter langs je heen raast. Geen tijd om te schrikken, wel zo fijn. 

Wat lager in het dal verdween de sneeuw en kon ik het fietspad weer volgen dat, net als bij de Rijn in Zwitserland, de rivierdijk volgt. Dit keer had ik geen tegenwind en liep de dijk ook nog eens een vleugje af. Tweehonderd meter op tachtig kilometer maakt een kwart procentje. Het is niet veel, maar wel veel meer dan je tegenwoordig voor je spaargeld krijgt. Dus voelde ik het toch!

En toen was er ineens het Comomeer. Het begint vanuit het noorden met wat suffe dorpjes maar na een poosje beginnen de dorpjes allure te krijgen en worden het badplaatsen. Tegen de rotswanden zijn glorierijke herenhuizen en protserige paleizen gebouwd, die weliswaar oud zijn, maar meestal erg goed onderhouden. Met weelderige tuinen en kleurige hagen. Een lust voor het oog en voor het hart. De dorpjes zijn eeuwenoud. Met smalle steegjes, minihaventjes, leuke winkeltjes, barretjes, een oude kerk en een kasteel..., nou ja, van alles dus. Het is nog lekker rustig nu. In de zomer loop je er over bezwete hoofden, maar nu, vanavond, slenterde ik er ongehinderd rond. In Varenna. Een plaatsje aan de oostkant. 

Morgenochtend maak ik met de veerpont een oversteek naar Bellagio om vervolgens door te zakken in de richting van Bergamo en Brescia. Dan heb ik de drieduizenders achter me liggen en komt de Povlakte langzamerhand in zicht. Dit is helemaal Italië! 

Arrivederci, Sjaak

P.S. Bedankt voor jullie vele reacties. Ik reageer er niet op, omdat ik anders niet meer aan fietsen toe kom, maar weet vooral dat ik er erg van geniet!!!