Lekker knus zo

Beste vrienden,

De hotelbaas, die gisteren nog op zijn stoel stond te dansen en nu het ontbijt deed, keek eens uit het raam. "Vandaag veel regen hè?" zei ik. Hij schudde zijn hoofd en wees op een miezerig plukje blauw aan de verder zo zwaarbewolkte hemel. "Kijk, dat is richting Lucca, daar schijnt de zon meestal." Dus vertrok ik hoopvol. De zwartkolkende wolkenmassa’s rond de bergtoppen gaven me te denken, maar ja, als de local het zegt...

Een Nederlander in het buitenland herken je doorgaans direkt. ‘Heee, goeiemorgen!’, riep ik dan ook toen ik de eerste glimp van een passerende fietser opving. Ik hoefde niet na te denken in welke taal ik de man die me inhaalde, zou aanspreken. Onmiskenbaar een Supernederlander! ‘Boreaal!!’, zou Baudet uitroepen! (die zelf overigens wel wat zuidelijks in zijn naam en voorkomen heeft.) Met een degelijke fiets, degelijk bepakt en bezakt en mét een kampeeruitrusting. Zo zie ik dat graag! En net als ik, bleek ook deze man onderweg naar het zuiden. Sportieve kerel die in een behoorlijk tempo de Apennijnen enzo bedwingt. Ik zou hem zeker niet bijhouden, maar ook hij nam wél het treintje over de Alpen...

Al pratend bedwongen we ongemerkt aardig wat hoogtemeters. Tot we bij een zekere afslag kwamen. Eerst maar even koffie dan... Hij moest rechtdoor naar Rome, waar eind volgende week zijn vriendin op hem wacht. En ik, ik ging rechtsaf, eerst naar Pisa, waar ik zaterdag mijn Jenny weer zie. We gaan dan een dag of wat Toscane bereizen. Met de auto.  Op zoek naar de fluwelen landschappen waar Toscane zo beroemd om is!

Ik had vandaag een paar lange afdalingen. Prachtig! En als je dan jezelf weer zo’n  pas opgewerkt hebt en weet dat je daarna een stevig stuk mag afdalen, dan voelt dat als een echte beloning. De vergezichten zijn vaak adembenemend, maar meestal ruig. Met stadjes als arendsnesten tegen de steile rotswanden aangebouwd. Hier nog geen fluwelen landschappen!

Richtingborden verwijzen naar passen op dertien- veertienhonderd meter hoog. Die mag ik links laten liggen. Door een kronkelende kloof daal ik af. Windjack aan, helm op en handen stevig aan het stuur. Gaten in de weg. De koude wind pijnigt mijn oren, de ogen zijn betraand. Ik probeer de postbus voor te blijven, maar moet hem op een recht eind laten gaan. In Bagna di Lucca opent de kloof zich. En even verderop geeft een wonderschone vroegmiddeleeuwse brug aan dat ik op de goede weg ben. Dat ik weer even op de Via Francigena ben, een stokoude pelgrims- en handelsweg die Canterbury met Rome verbindt.

Als fietser prijs ik mezelf gelukkig. Via een pad langs de rivier kom ik op galoppeersnelheid ontspannen in Lucca aan. Het stalen ros is op zijn best als ik er via de stadspoort mee naar binnen rij. Al het andere verkeer staat gevangen op het asfalt. Mijn pensionnetje bevindt zich in het hart van de stad. Het ros smokkelde ik ongezien tweehoog naar boven en het staat nu gezellig naast mijn bed.  

Sjaak (lekker knus zo)