De morgenstond

Beste vrienden,

Op een mooie dag kan een stad in de vroege ochtend zijn als een bloem. Als een bedauwde, nog halfslapende bloem. Ze strekt haar ledematen, ontvouwt zich aarzelend, en onder de aanraking van het eerste zonlicht bloeit ze op. Dát was hoe ik vanochtend de stad Tours ontmoette toen ik er nog een rondje doorheen fietste. Gisteren, aan het begin van de avond maakte ik al kennis met de stad in al haar rijpe schoonheid. Met haar kerken, kloosters, terrassen, steegjes en straten. En met haar levenslustige, jonge bevolking. En voor vanochtend, wist ik, was er de belofte van onthulling en vervulling. Ik kon het niet laten. Ik besloot gisterenavond al dat ik nog even terug moest. En dat ik er vroeg bij moest zijn om te krijgen waar ik zo naar verlangde. Een ontluikende bloesem, de frisse waternevel van een stadsfontein, de geur van versgebakken brood uit een boulangerie, koffie op een terrasje, het koude ijzer van de stoelpootjes verkoelend aan mijn aangebrande kuiten... De belofte werd rijkelijk vervuld!

Loom en tevreden fietste ik de stad uit. Ik zou wel zien waar ik uitkwam. Dat viel nog niet mee want al vrij snel kwam ik voor een heuvel te staan waarbij de muur van Geraardsbergen maar kinderspel is. Tandenknarsend van inspanning kwam ik boven en toen ik omkeek voor een laatste blik op de achtergebleven schat, was ze al uit het zicht, had ze me laten vallen.

Ik had het moeten weten; een pelgrim kijkt niet achterom. Een pelgrim kijkt vooruit in de wetenschap dat de tijdloze vervulling het doel is. En niet dat kortstondig genotsgedoe. Het is duidelijk: die berg ligt er niet voor niks!!

De etappe van vandaag was er overigens weer eentje van ongekend genoegen. De zware wolkenvelden, afgewisseld met veel zon, speelden met het licht. Ze veranderden voortdurend het landschap. En dat een groot deel van het traject over supersmalle, goedgeasfalterde, eenzame landweggetjes liep, hielp ook heel erg.

Een flink deel van dit traject ligt langs de rivier de Vienne. Een rustige rivier die hier tegenwoordig niet meer bevaren wordt. Dat moet in een rijk (ertsen)verleden wel anders geweest zijn, gezien de vele plaatsjes aan de rivier die in hun naam iets met oude haventjes hebben. In de stad Chatellerault, waar ik nu ben, hadden ze ooit de grootste wapenfabriek van het land. Behalve een juweel van een Jacobuskerk, die ik morgenochtend voordat ik verder reis, ga bekijken, valt er hier echt niks te beleven. Ben ik ook nog in een soort van Formule1 hotel terechtgekomen aan de rand van de stad. Met een hamburgertent ernaast. Dus.., nou ja, je weet wel, het vlees is zwak dus heb het er maar eens van genomen.

Morgen voert de weg naar Poitiers. Dat is geen misselijke stad, maar of ik er blijf hangen dat laat ik van het weer afhangen....

Opnieuw de allerhartelijkste groeten van Sjaak