Pap in de benen

Beste vrienden,

Dát was me slapen vannacht! Droomloos! In de duizendjarige albergo waarvan de marmeren trap naar de slaapvertrekken zo diep is uitgesleten dat hij op een drooggevallen waterval lijkt en waar de muren bol staan van een versteend verleden. Het hotel leunt zwaar tegen de massieve muur van wat eens een Etruskische vesting was. En de scheve, doorgezakte pannendaken, ze deinden als fluwelen baldakijnen boven het bed van de verbaasde gast die zich voor even koning waande. En die de droomloze slaap mocht vatten die hij na deze zware fietsdag verdiende.  

Mijn wat lang uitgevallen tocht van gisteren, door het eindeloze Toscaanse heuvelland, berg op en berg af, zat me vanochtend ondanks de heilzame slaap nog goed in de benen. En daarom heb ik van de etappe van vandaag naar San Gimignano een wandeletappe gemaakt. Eigenlijk zeg ik dat verkeerd; het is een etappe die je gedeeltelijk beter zou kunnen wandelen, omdat hij landschappelijk heel gevarieerd is en omdat je de eerste tien kilometer vanaf Volterra voordurend langs oudheden en mysterieuze bouwwerken fietst. Maar waar je tegelijk ook heel diep in de remmen moet. Het is er erg steil. En dan is er, net buiten de oude stadsmuren het magnifieke kerkhof! Een bloementuin. Ook de Italiaan van vandaag weet zijn dierbare overledenen met smaak te eren! 

Het dal rondom de stad is bijna vijfhonderd meter diep. Na een tijdje aangenaam laveren door deze groene diepte mocht ik dezelfde afstand weer omhoog. Er openbaarde zich een kronkelig, verontrustend steil steenslagpad, waar verder hooguit nog eens een aanpalende boerendochter in haar Fiatje voorbijboemelt. Volmaakte natuurlijke stilte. Alleen het geknars van mijn banden en het wegknallen van onder de banden wegschietende stenen verstoorde de stilte. Een collega-fietser uit Australië met bandenpech. Wat vogelgeluiden en, bij een waterpoel, een hartstochtelijk kikkerconcert. En dan is er koffie.  Bij een Milanees die de stress van een wereldstad heeft ingeruild voor een barretje in deze groene oase. Mijn fietstochtje staat hem wel aan. Moet ie wel eerst stoppen met roken. En met de wijn, schat ik zo in. 

En daar ligt dan ergens in de verte San Gimignano. Een uitzonderlijke parel in de gevarieerde juwelendoos die Toscane heet. De skyline is uniek. Het centrum van dit ministadje is supergaaf gerestaureerd en de ijsboer op het grote plein heeft zoveel internationale prijzen gewonnen dat een ijsje uit zijn winkel best wat extra mag kosten. Ik zit in een hotel op dit plein. Dus laat ik eerst maar eens zo’n ijsje halen voor ik verder tiep. Sorry. 

Zo, ik ben weer terug. lekker!!! Straciatella met boerenjongens. 

Morgen fiets ik naar Siena. Ook weer een korte etappe. Ik ga mezelf vanaf nu meer kijk- en beleeftijd toedienen. De temperatuur gaat nu ook wat omhoog, het wordt dus ook eindelijk terras- en slenterweer!! Rome komt in zicht en tussentijds is er nog zoveel moois te zien, daar moet ik tijd voor nemen. Onderweg is het pelgrimspaspoort uit de zak van mijn jack ontsnapt. Gevlogen is de Hemelse vrijbrief die ik daarmee kon binnenhalen. Maar dat weerhoudt me er niet van om met regelmaat een kerk binnen te schuiven. Om daar, bij het licht van een kaars even bij mezelf te komen, om even te denken aan hen om wie ik geef. En die ik zo graag het beste wens...

De groeten van Sjaak, (met klutsknieën)