Pelgrim in Parijs

Beste vrienden, dat was vandaag heel mooi binnenkomen in Parijs. Via het door hoge houtwallen en parken omgeven Canal de l’Ourc pedaleerden we vanuit het oosten over een twintig kilometer lang zonovergoten jaagpad de city tegemoet. Op ons gemak en vrijwel zonder het te merken hobbelden we de enorme wereldstad binnen. Geen razende verkeersdrukte, geen getoeter, maar af en toe de heldere bel van een ontspannen fietser. Pas ter hoogte van de Bastille kwamen we in de verkeersdrukte terecht.  Moeiteloos manouvreerden we ons vervolgens in vijfhonderd gemoedelijk anarchistische meters naar het Île de la Cité waar we werden verwelkomd door grote menigten zwaarzwetende toeristen. Zij mochten helaas niet proeven van het luchtige briesje dat de doorgewinterde fietser altijd voor zichzelf genereert, maar waren overgeleverd aan de drukkende warmte van een windstille tropendag. En doorgewinterd zijn we nu! Een kleine zeshonderd kilometer in zeven etappes. De schoenveters mochten dus echt wel even herstrikt worden, de glorie beleefd, daar onder de Arc de Triomphe.

Vanavond hebben Alfred en ik ons gezamenlijk galgenmaal genuttigd. Met smaak knabbelend aan de laatste botjes van wat kort geleden nog een mooie canard was, realiseerde ik me dat we onderweg weinig of geen watervogels zagen. Waarschijnlijk gaan ze allemaal de Franse pan in en dienen ze zo op geheel eigen wijze hun bourgondisch vaderland.

De pelgrimsroute zoals wij die rijden is uitgezet door een doorgewinterde Santiagoganger. Hij benadert daarbij zoveel mogelijk de oude routes en heeft er een erezaak van gemaakt om verkeersluwe paden en wegen te vinden. Dat is geweldig gelukt. De route staat, met dank aan een handige buurman, ook in een handzaam fietsnavigatieapparaatje. De Mio Cyclo 200. Ik heb deze Mio voor de gelegenheid omgedoopt naar Mia. Dit vanwege haar wispelturigheid en haar neiging om vast te lopen bij het passeren van schoenenwinkels, modezaken, drogisterijen en kapsalons.

Morgen weer verder op weg. Naar zuidelijker streken.