Pelgrim

Beste vrienden, 

Echte pelgrims versagen niet. De opdracht is ze heilig. Dat geldt ook voor Jenny en voor mij. Natuurlijk was het makkelijk geweest om nu, na onze hereniging, het pelgrimsstafje er bij neer te gooien en af te reizen naar de Balearen. Waar het óók lekker weer is... Maar nee, wij hielden standvastig ons doel voor ogen. Santiago de Compostela, daar moeten we zijn. 

Vandaar dus, dat we vanochtend op dezelfde Romeinse keien waar we ons gisteren zo ontroerend herenigden, alweer afscheid namen. Niet alleen van elkaar, maar ook van Jenny’s zus Petra. Zij vergezelde Jenny de afgelopen periode.  En stond haar bij op momenten dat men op het pelgrimspad gewichtige keuzes moet maken. Zo kan het kiezen van een verkeerde afslag de mens zomaar een paar uur zweterig klauterwerk kosten. 

De moderne fietser heeft het tegenwoordig een stuk makkelijker. Die heeft zijn Mia. Ik heb met dit robotje inmiddels zo’n prettige relatie opgebouwd dat verkeerd rijden een gedeelde vreugde is geworden. Ze lacht me kirrend uit. En ik fiets in een willekeurige dorpskern net zo lang rondjes tot het haar behaagt mij de goede afslag aan te geven. Waarop ik welgemoed verder trek. Deep learning, noemt men dat geloof ik.   

De laatste dagen, in het zicht van het einddoel, wordt de route eenvoudiger. Soms staat Santiago al aangegeven en vaak wijst een stroom van pelgrims, allemaal met de neus dezelfde kant op, me ook de weg. Want langzaamaan wordt het drukker. De stoet zwelt aan. Fietsers blijven een uitzondering. Ik schat nog steeds zo één op honderd. De dorpen waar we doorheen trekken worden steeds levendiger, met veel barretjes, winkeltjes, herbergen, lome honden en rustende pelgrims. 

Op trajecten waar mijn route afwijkt van die van de wandelaars is het stil. Superstil. De wegen zijn verlaten. En de dorpen ook. Een auto hoor je al van heel ver aankomen. Het zijn de vogels, het is je ademhaling, of de rijwind die de stilte verbreekt. Het contrast met de wandelroute is groot. Soms weet ik niet waar ik bij wil horen  

Het traject is erg heuvelachtig geworden. En zal dat blijven tot Santiago. Een pittige klim van een paar kilometer wordt steevast onderbroken door een steile afdaling die maar eventjes duurt. Waardoor je gevoelsmatig vooral aan het stijgen bent. 

Ik kwam langs een kerkje, ik dacht in Hospital de Condesa,  waar in dat verre, grijze verleden, waarin eenieder de Heere nog vreesde, de al te zieke, stervende pelgrims door een heilig poortje gedragen werden. Dan hoefden ze niet meer die laatste zware kilometers naar Santiago af te leggen. Ze konden daar dan met een rustig geweten sterven. Van deze mogelijkheid werd veel gebruik gemaakt, gezien het grote aantal pelgrimsgraven dat daar gevonden is.   

Ik heb nog twee dagetappes te gaan door het verbijsterend mooie landschap van Galicië. De gebouwen in zware natuursteen. Veel leisteen en graniet. Nog maar weinig metselwerk. De daken vaak gedekt met enorme leien. Eeuwenoude bomen op verlaten dorpspleinen. Soms een cypres. Klaterende beken. Overal! Onverwachte rotspartijen. Ravijnen, afgewisseld met lieflijke weiden, door veldbloemen in felle kleuren gezet. Berghellingen, in paarse heide gehuld. En afgewisseld door muren van gouden brem... 

Nog twee dagen zal ik als onbekommerd pedaalridder door dit landschap dwalen. En dan zal ik in Santiago zijn. 

de beste groeten van Sjaak. (Pelgrim)