Slimme route

Beste vrienden, 

Bij het doorkruisen van de Vogezen kun je het jezelf heel moeilijk maken. De bergen gaan er tot veertienhonderd meter hoog en na iedere haarspeld ligt er weer een nieuwe voor je klaar. Vandaag kozen wij ervoor om de oude botten en spieren wat te ontzien en namen we de meest oostelijke route. Deze weg loopt gedeeltelijk langs negentiende-eeuwse kanalen en vergeten spoorbaantjes. En brengt je op een tamelijk relaxte manier naar het zuiden. Evengoed moet je er bij tegenwind nog stevig voor doortrappen en zitten er ook wel een paar interessante heuvels tussen! Toch mogen we niet klagen: het was stralend weer en een stuk minder koud dan we de laatste dagen gewend waren. 

De stadjes die we nu tegenkwamen zijn mooi oud  geworden en hebben de oorlogen goed doorstaan. We waren in Obernal en Molsheim en slapen nu in Barr. Nooit eerder van gehoord zeker? Wij ook niet! En ze zijn allemaal een bezoek waard. Vanwege de sierlijke vakwerkbouw, de plattelandsrust, de lekkere broodjes en de vriendelijke bevolking. Op zo’n dag als vandaag kost het moeite om stevig door te blijven fietsen. De verleiding om steeds weer af te stappen en in bewondering om te zien is groot. Er is zoooveel moois te beleven: de natuur raakt in bloei, de ruïnes van afgedankte sluiskolken lichten scherp op in de felle zon, de korte golfjes in het water van de kanalen weerkaatsen een hemelsblauwe gloed...

En dan, dan leunt het best lekker, zo tussen de middag, tegen een scheefgezakte wilg langs de kant van het jaagpad, terwijl je met de beentjes gestrekt je meegebrachte stokbroodje met dik boter en kaas naar binnen schrokt. Het was al warm genoeg om dan onder het lentezonnetje in slaap te kunnen sukkelen. En ware ik niet de pellegrim die verder moest, dan was dat vast gebeurd.  

We konden het slechter hebben! Morgen naar Colmar, misschien zelfs wel tot Mulhouse. En als we dát halen, dan staan we eigenlijk al aan de poort van Basel... Einddoel voor Alfred en begin van een nieuwe etappe voor mij.

Groet uit de Vogezen,
Sjaak (nu al zongebruind)