Stedentrip

Beste vrienden, 

Lucca is een mooie oude stad. Daar aan de voet van de Apennijnen. Een zeer oude dame! Maar nog goed ter been. Ik kwam er gisteren, achtervolgd door dikke regenwolken, zo goed als droog aan. De rest van de dag en avond bleef het parapluutjesweer. Waar de ambulante straatverkopers ze zo snel vandaan haalden weet ik niet, maar een ieder die op straat zijn kostje bij elkaar scharrelt, liep er opeens mee te leuren: paraplu’s en poncho’s. Big busines op antieke pleintjes en in de smalle straten. Gelukkig was dat maar voor even! 

Vanochtend was het alweer stralend weer. Om acht uur reed ik een verfrissend fietsrondje over de massieve stadsmuren die de hele stad al sinds het begin van de jaartelling omringen. Voor Luccaanse begrippen zijn de huidige stadsmuren gloednieuw: zestiende eeuw! Je kunt helemaal rond en dan zie je de antieke stad vanuit alle gewenste hoeken voorbij komen. 

Mijn B&B van de afgelopen nacht bevond zich in een duizendjarig pand dat door de eeuwen heen veel heeft meegemaakt. De geschonden moederbinten, de gebutste muren, de onbestemde ijzeren haken en uitgesleten ogen, de krakende traptreden, uit alles spreekt een intensief en door ons niet meer te duiden gebruik. En over vele jaren, als wij dan weer tot stof vergaan zijn, dan klinken er weer andere stemmen en gebeuren er dingen waarvan wíj nu nog geen enkel benul hebben. Het individu is er slechts voor even. Een gebruiker, een voorbijganger. Maar Lucca, Lucca heeft de tijd.

Een vlak ritje, een ritje van niks, van 25 kilometer, bracht me vandaag in Pisa. Stad aan de Arno en met een heel ander karakter. De stad is weliswaar meer dan 1000 jaar oud en in een zeer rijk verleden een belangrijke stadstaat geweest, het oerantieke karakter van Lucca, met zijn duizend kronkelende steegjes, dat mist Pisa toch wel. Totdat  de riviermonding verzandde en het allemaal wat minder werd, werd er in Pisa geld als water verdiend en werden er projecten als de bouw van de Duomo gestart. Een pronkstuk van de hoogste orde. Met een groots baptisterium erbij. En een waanzinnige begraafplaats, en kerkelijke paleizen en, ennehhh, én de scheve toren natuurlijk. Wel gek toch, dat ze deze toren, die al tijdens de eerste bouwperiode aan het verzakken ging, niet gewoon gesloopt hebben. En opnieuw opgebouwd. Dat zou toch een stuk netter geweest zijn allemaal. En voor het geld hoefden ze het echt niet te laten, dat was er in die tijd in overvloed. Toen. Volgens de overlevering deed Galileo Galilei vanaf deze handige toren zijn zwaartekrachtproeven en speurde hij er het heelal af. 

Een ex-huurder van me, geboren en getogen in Pisa, adviseerde me een restaurant. De huisbaas hier noemde zojuist dezelfde eetgelegenheid. Dat is bijzonder wanneer je je realiseert dat er maarliefst 900 eetgelegenheden zijn in deze stad. Ik heb inmiddels honger gekregen, het is bijna halfnegen in de avond. Zo dadelijk ga ik dus maar eens kijken bij Spaghetteria alle Bandierine aan de Via Mercanti nr. 4. In Pisa.  Eens proeven of deze twee lokale heren gelijk hebben.

Met een mediterrane groet, Sjaak