Tegenwind

Beste vrienden, 

Vanochtend werden we wakker, omspoeld door de gouden gloed van een opkomende zon. Zoals hij gisteren lachend achter de westerkim verdween, zo verscheen hij vanochtend ook weer opgewekt aan de oostkant van de boerderij waarin we vannacht sliepen. Eenmaal buiten moest ik wel even slikken: het was maar een paar graden boven nul en er stond een straffe oostenwind. Tegenwind zo bleek, want de eerste veertig kilometers dienden we ongeveer oostwaarts af te leggen. Maar goed, de ware pelgrim weerstaat natuurlijk ook zonder klagen een fikse oosterstorm!

Om het contact met de gewone sterveling niet te verliezen vragen we zo af en toe de weg wel eens aan een willekeurige, opvallend vaak tandenloze dorpeling die ons dan de niet op de kaart staande weggetjes wijst. Met wisselend resultaat. Vandaag resulteerde dat erin dat we op het erf van een enorme boerenhoeve verzeild raakten, alwaar we ontvangen werden door maar liefst vier woeste rottweilers die ons met opgetrokken lippen en van gezondheid blakende, blikkerende tanden toegrijnsden. Dié hadden, in tegenstelling tot de geraadpleegde dorpelingen, echt geen tandarts nodig! Nimmer, maar dan ook nimmer zag ik een man, zelfs de gedrogeerde Lance Armstrong niet, met rappere pedaalslag aan den einder verdwijnen dan mijn geliefde zwager Alfred. Hij kwam er zonder kleerscheuren vanaf... Voor mij haalden de honden slechts hun neus op. 

Het landschap blijft voortdurend heuvelachtig, maar de ondergrond veranderde vandaag gaandeweg van droog naar nat. Dat komt door een vette leemlaag die de bodem waterdicht maakt waardoor de rondom door heuvels omsloten valleien, makkelijk meertjes kunnen worden. En waar visrijke meertjes zijn, daar zijn ook ooievaars. We hebben vandaag dan ook meer gezellig klepperende ooievaars gezien dan mensen. (Echt waar). 

Al met al werd het toch weer een lange rit vandaag. Terwijl we er qua kilometers maar matig mee opschoten. We zijn uiteindelijk in een vriendelijk pension terechtgekomen, 8 kilometer ten zuidoosten van Sarrebourg, alwaar we ons erover verbazen dat eigenlijk iedereen in Lotharingen zowel soepel Duits als Frans spreekt. 

Morgen trekken we de Vogezen in. Die zijn wat hoger dan de hinderlijke molshopen die we tot nu toe passeerden. Je kunt er ook enigszins omheen fietsen, maar dat laten we nog even afhangen van het weer, de wind, en natuurlijk het belangrijkste: de goeie benen!!

Sjaak (nog helemaal fris)