Het vervolg

 Amigos, 

 De rij met boetelingen was lang. Hij slingerde zich langdurig door het gebouw van de hoofdinquisiteur om te eindigen in een achter het edificio liggend rosarium. Deemoedig sloot ik me aan, achter in de rij, bereid om de meest indiscrete vragen met open vizier te beantwoorden. 

Na enkele uren stond ik opeens vooraan. Mijn beurt.  De zoemer ging... Ik werd verwacht aan balie dertien. Niet echt een opsteker. Schuchter boog ik me over de hoge leuning. Met links en rechts, tot ver achter in de slecht verlichte zaal, mijn medepelgrims. Ik leverde mijn Credencial, mijn stempelkaart in. In gespannen afwachting stond ik daar, wachtend op een verlossend woord.  

Voorzichtig wendde ik mijn blik naar de gevreesde ondervrager. Deze viel alleszins mee. Het bleek een goedlachse vrouw die het leuk vond dat ik wat Spaans brabbelde en die vooral geinteresseerd was in het aantal kilometers die ik voor de goede zaak had afgelegd. Kennelijk gaf ik met 2640 kilometer precies het goede antwoord want ze begon onmiddellijk en in een onverbeterbaar Galicisch schoonschrift mijn diploma en mijn ‘Compostela’ uit te schrijven. 

Na betaling van enkele euro’s en met gepaste trots en gesteven schouders verliet ik het Gerechtsgebouw. Om er vervolgens meteen weer in terug te keren want ook de Nederlandse ‘huiskamer’ is er gevestigd. Het was leuk om even wat bij te praten met andere pelgrims. Ieders verhaal is anders, maar toch blijk je heel veel met elkaar te kunnen delen!  

Vervolgens bracht ik een flink deel van de middag door op busstations en in bussen. Converserend in alle mij bekende wereldtalen met pelgrims uit alle windstreken. Bepaald niet ongezellig! Feitelijk heb ik vandaag urenlang met todo el mundo gesproken. De Camino verbindt.  

Mijn volgend doel voor vandaag was Jenny terug te vinden. Ergens, in de slenken van het gebergte dat Galicië scheidt van Castillië en Leon moest ze te vinden zijn. En uiteindelijk vond ik haar in redelijke staat, ze had een serieuze klauterdag achter de rug, terug in het dorpje Portomarin, een goeie honderd kilometer van Santiago. Dat wordt morgen vast een korte etappe...

Dit mooie dorpje Portomarin, met een indrukwekkend oprijzende vroegromaanse kerk en winkelstraten met schaduwrijke arcades, is ruim een halve eeuw geleden in zijn geheel afgebroken en vijftig meter hoger weer opgebouwd vanwege de aanleg van een stuwmeer. De jaarlijks aanzwellende pelgrimsstroom heeft er een welvarende gemeenschap van gemaakt.  

Samen hebben we bij de Italiaan gegeten. En gedronken. En daarna zijn we naar onze comfortabele pelgrimskamer afgedaald. Alwaar we bezig gingen onze blogs te componeren.  Wie wil weten hoe Jenny deze dag ervaren heeft kan even kijken op:  Jennyipenburg.reislogger.nl   

Vanaf morgen wandel ik met Jenny mee. Ze heeft nog een etappe of zes voor de boeg. Dan staat ze, net als ik vandaag, voor de scherprechter. Maar gelukkig kletst ze óók een aardig mondje Spaans en als ik haar nou het goeie aantal kilometers influister, dan hangen er volgende maand gewoon twee vers ingelijste hemelse entrada’s para paraiso bij ons aan de muur. 

Met een (aldus) paradijselijke groet, Sjaak