Vulkaan in het vizier

Beste vrienden,

Zojuist heb ik mijn eerste echte Napolitaanse Pizza naar binnen gewerkt. En dat was geen straf. Quattro Stagioni. Met in het midden een eilandje van smeuige roomkaas. En samengesteld uit ingrediënten, zo vers dat je ze nog kon horen knorren, blaten, loeien en mekkeren. Alle smaken en geuren van het Italiaanse land mengden zich op míjn bord. Ook dáár was ik voor gekomen, realiseerde ik me nu. En gezeten tussen Napolitaanse families en met belangstelling bekeken en bevraagd, voelde ik me hier vanavond aangenaam thuis.

Het werd een lange rit vandaag. Ergens tussen 135 en 150 km. Ik ben doorgereden tot het begon te schemeren, wilde de vulkaan ontmoeten. Ik maakte zoveel kilometers dat ik er onverwacht compleet door van de (papieren) kaart raakte. Zonder mijn navigatie-app zou ik echt niet meer geweten hebben waar ik was. Maar nu is dat voorbij want in de laatste kilometers van deze dagetappe kreeg ik de Vesuvius vol in beeld. Dit wordt mijn baken voor de komende dagen. En dat baken mag er wezen, moet ik zeggen. Ik ben er nu nog maar een paar kilometer vandaan en ik verbeeld me dat ik de aarde al voel trillen en de zwaveldampen ruik. De hel is hier heel dichtbij... 

Aan een mooie foto kwam ik nog niet toe omdat ik bezig was om onderdak te vinden voor wat een spannende nacht wordt, zo dicht bij de onderwereld en het hellevuur.

Het was een mooie rit vandaag. Eerst een flink stuk langs de kust. Omhoog en omlaag. Daar, onder aan de weg, ontmoette ik mijn eerste echte Napolitaan. Antonio di Napoli heb ik hem genoemd. Ik mag hem bellen als het nodig is. Hij kwam van het strand de straat op lopen, en ik had net bedacht dat een fietsfoto van mij op het strand wel een aardig idee was dus sprak ik hem aan. Het wonderlijke was nu, dat hij op mijn in armoedig Italiaans gestelde vraag om een foto van me te maken, in een sfeervol Nederlands antwoordde. Had ooit Nederlands gestudeerd in Utrecht. Een heel prettig toeval!

Vanuit zee gezien zit ik nu aan de achterkant van de machtige vulkaan. Om in Pompeï te komen moet ik morgen nog een halve cirkel in zuidwestelijke richting om de reus heen draaien. Vijfentwintig kilometer. Met links de onafzienbare akkers en velden, en op rechts de geblakerde schouders van de moorddadige gigant. Met een half oog op de weg en een half oog op deze onberekenbare barbaar volg ik zijn navelstreng. De Via Pompei Antica. Ik hoop dat hij daar tegen kan, dat het hem niet kriebelt... 

Sjaak (heet van de naald)