Een wijnstreek

Beste vrienden,

De afgelopen dagen trok ik door donkere bossen en langs eindeloos groene akkers richting Bordeaux. Vanochtend, halverwege le Pizou, waar ik sliep, en St. Emilion waarnaar ik onderweg was, veranderde het landschap als bij toverslag. Ik bevond me opeens tussen wijngaarden...  Aan iedere stok het eerste frisse groen. Er was veel bedrijvigheid op de velden. Van oude boertjes, net zo krom als hun wijnstokken, die, zittend op één knie en leunend op de steel van hun schoffel, wat onkruid onder een struik vandaan plukten, tot boeren die hooggezeten op hun tractoren de eerste bestrijdingsmiddelen over het gewas uitnevelden.

En daartussendoor de vrouwen. Stevige vrouwen. Rond en goedlachs stonden zij, daar waar de wijngaarden het meest in de luwe zon lagen, met kwiekgestrikte hoofddoeken opgesierd, in het veld. Hun gesprekken en hun gulle lach rolden me als een heldere beurtzang over de velden tegemoet. Dit moesten de laatste buurtroddels wel zijn!

De vaardige handen verstilden niet en terwijl zij onnutte scheuten snoeiden bonden zij van iedere stok één rank liefdevol op. Ruggelings van de zon gekeerd mocht deze twijg dan straks als eerste tot volle wasdom komen. En  zwaar vrucht gaan dragen terwijl er ruimte overbleef voor nieuwe uitlopers. Die dán weer als eerste door de zon verwarmd zullen worden.

St. Emilion is dé wijnstad van dit gebied. Tientallen wijnhuizen hebben er een verkooppunt en dat geeft veel bedrijvigheid in de stad. Wat een geluk had ik dat de zon scheen! De terrassen waren overvol maar op een uiterst hoekje, in de halfschaduw, was er nog net een plekje voor mij, de sobere pelgrim die een sobere salade wilde bestellen. Wat er kwam was allesbehalve sober maar wel voortreffelijk. Met de heerlijkste gemarineerde en gekaramelliseerde vleessoorten en dan ook nog afgemaakt met een goddelijke honingsaus, vormde zich een formidabele baksteen in mijn maag die me goed van pas kwam toen bleek dat ik op weg naar Cadillac, mijn doel voor vandaag, nog wel een paar bergen te verzetten had.  

Toen de hertog van Cadillac en omstreken zo’n vijfhonderd jaar geleden een Pelgrimshospitium liet bouwen, net buiten de stadsmuren, liet hij al vastleggen dat, wat er ooit met het gebouw mocht gebeuren, er altijd plaats moest blijven voor de pelgrim. En zo kan het gebeuren dat ik hier, op het terrein van een enorm psychiatrisch ziekenhuis, in het originele gebouw, in één van de twee vijfhonderd jaar oude pelgrimskluizen mag verblijven die door het personeel liefdevol in stand worden gehouden. (Voor een impressie: bekijk de video.)

Met de beste groeten van Sjaak (claustrofiel in wording)

ps. Ik blijf genieten van alle commentaren!