Dwarsverbanden

Beste vrienden, 

Vandaag zijn we van Sankt Vith naar Echternach gefietst. Een tocht van 75 kilometer door smalle ongerepte rivierdalen van riviertjes als de Our en de Enz, die onbekommerd door het Eiffelgebergte meanderen. We volgden de oude treinsporen en reden over natuurstenen boogbruggen en oude staalconstructies. Door kunstig uitgehakte kloven en over hoogopgeworpen dijken koersten we over het voormalig spoorbed naar het zuiden. Tunnels doemden op als bijbelse spelonken en vage schaduwen bewogen zich in een spookachtig licht dat weerkaatste op de natte tunnelwanden. Het konden de echo’s van een bewogen verleden zijn. Het gesis van ontsnappende stoom, de ritmische cadans van een zwoegende locomotief die zich tegen de heuvel opwerkt... Maar nee, het leken de echo’s van gesprekken. Echo’s van onverstaanbare dialogen tussen de treinmachinist en zijn stoker. Mannen met een doel. 
Ook vandaag waren het twee mannen met een doel. Opgewekte mannen die onvermoeibaar kwekkend  voorbij kwamen. En net als toen ging het wellicht en vooral over vrouwen en voetbal. De wereld mag dan wel veranderen, de man blijft gelukkig tóch de stabiele en voorspelbare factor in deze verder zo chaotische wereld...

De rivieren de Our en de Enz worden op een zeker moment gescheiden door een stevige bergkam en een hobbelig hoogplateau. Om ons doel Echternach te bereiken moesten wij daar overheen. Dat maakte dat we ook nog wel aardig wat hoogtemeters en avontuurlijke afdalingen maakten die eindigden aan de oevers van de rivier de Sauer die, zo opperde Alfred, dan wellicht in het Sauerland zijn oorsprong vindt. 

Dat Echternach u en mij zo bekend in de oren klinkt, komt door de befaamde evangelist Willibrord. Hij werd de eerste bisschop van Utrecht en bracht heel Nederland aan het katholieke geloof. Maar ook in deze omgeving maakte hij zich onsterfelijk. Hij stichtte in Echternach een reusachtig klooster en kerstende  hier elke levende ziel.

Verder is Echternach erg beroemd om de vreemde processie die daar ieder jaar rond pinksteren plaatsvindt. Het is namelijk de enige processie die dansend wordt afgelegd. Vroeger huppelde men met drie passen vooruit en daarna drie passen achteruit, maar omdat dat de voortgang ernstig belemmerde, heeft men een halve eeuw geleden van Pauswege verordonneerd dat het voortaan met drie vooruit en twéé achteruit moet gaan. Een hele vooruitgang dus!
Natuurlijk ga ik hier morgen een stempeltje zien te krijgen en een grote kaars opsteken, want de link met Utrecht en Rome is te groot om te negeren.
Affijn, morgen meer.

Groet van Sjaak (die ondertussen ook nog Nederland van Duitschland ziet verliezen en derhalve Luxemburg morgen via Frankrijk zal verlaten)