Est, est, est

Beste vrienden,

Het centrum van de stad Viterbo is vandaag, tweede paasdag, uitgestorven. Straten en pleinen zijn leeg. Kletterende autobanden stuiteren over gladde kinderkopjes. Het regent. Niet hard, maar wel gestaag. Het is windstil. Groepjes mensen klonteren bij elkaar onder de arcades van grijze gebouwen. Een kleurig palet van vijftig of meer paraplu’s schuifelt aan me voorbij en wordt even later opgeslokt in de gapende muil van het gewichtige stadspaleis. Een paar paraplu’s blijven buiten. Ze zweven daar wat rond. Het zijn er drie. Ze tikken elkaar kameraadschappelijk aan. Er komen gezellige stemmen onder vandaan. En even later kringelt er rook. Verse rook. De krachtige geur, het goddelijk odeur, van verse sigarettenrook vloeit regelrecht vanaf een gloeiende askegel naar mijn verlangend reukorgaan. Heerlijke associaties borrelen er op.  Herinneringen, opgelost in geuren. Daar kan ik er niet genoeg van hebben. Vooral de geuren van versgezaagd hout roepen prettige beelden bij me op. Elke houtsoort zijn eigen deja-vu. Vooral bij eikenhout. Daar krijgen mijn invallen doorgaans een wat wellustig tintje van. Ehh, Bourgondisch bedoel ik. Want welke worst of ham wordt er niet beter van als hij even boven het houtvuurtje hing? En welke drank wordt er niet mooier van wanneer hij een tijdje op bronstig eikenhout heeft liggen rijpen? 

In de massieve kathedraal van Montefiascone, de San Flaviano, rust het lichaam van een edelman. Johannes West. Deze heer reisde mee in het gevolg van Hendrik de Vijfde die in 1111 in Rome tot keizer van Duitschland werd gekroond. (Overigens dezelfde Hendrik de Vijfde die in 1121 in Utrecht stierf) Deze heer stuurde iedere dag zijn sommelier vooruit om in dorpen en steden de wijn te testen. Als het ergens okee was, dan moest de knecht met grote letters ‘EST’ (hier is het!!) op de poort schrijven en dan maakte zijn baas daar een tussenstop. In Montefiascone was de wijn zo onbeheersbaar goed dat de bediende het niet kon laten om maar liefst driemaal achter elkaar ‘Est,Est,Est!!!' op de poort te schilderen. En dat klopte. De wijn was onweerstaanbaar. De edelman heeft Rome niet meer op tijd gehaald en is tot zijn dood, twee jaar later, in Montefiascone blijven wonen. Zijn knecht, de wijnkenner, heeft een prachtig grafmonument voor de edelman laten maken. Hij ligt vóór in de kerk! Het grafschrift op zijn grote zerk luidt, vrij vertaald:

Est, Est, Est.
Hier ligt Johannes West.
Het leven was best fijn.
Met name door de wijn. 

De avond begint hier te vallen. Het regent inmiddels harder. Ik zoek het dichtstbijzijnde restaurant op en laat me maar eens bourgondisch verwennen. 

Het reisplan voor morgen ligt klaar. Ik denk dat ik een kilometertje of twintig voor de poorten  van Rome nog een tussenstop maak. Dan kan ik overmorgen glorieus binnenhobbelen over de befaamde kasseien van de Romeinse straatweg, de Via Cassia,  die ik al vanaf Siena losjes volgde.

Met glorieuze groet,
Sjaak (zuidwester op)