Van Siena naar San Quirico

Amici,

Eindelijk! Temperaturen boven de twintig graden! Dat werd wel tijd, vinden ook de mensen hier. Het is hier veel te lang koud gebleven en op de velden en in de wijngaarden valt nog weinig te beleven. Het eerste groen ontspruit aan de wijnstokken en het graan staat nog maar net een beetje sprieterig om zich heen te kijken. 

Het is hier mooi, vreselijk mooi. Maar hoe zal het zijn als over een tijdje de wijnstokken beladen zijn met druiven, en het korenveld in een woeste dans zijn halmen naar de wind richt. En als een zinderende zomerse hitte je de adem beneemt.., wil je daar dan ook nog wel fietsen? Natuurlijk, het is er zooo mooi! Maar dan wel met een strohoedje op.

Vandaag nog geen strohoedje. Wel een petje. Met een flinke klep om de zon uit de ogen te houden. Helaas niet voldoende klep om te voorkomen dat ik toch weer ergens verkeerd fietste en een flinke beekbedding moest oversteken. Ik heb het erop gewaagd en helaas verloren.  Bleef halverwege de stroom steken en moest eraf. Een meter of wat verderop lag dat piepkleine bruggetje. Niet gezien. 
M’n schoenen staan nu op de kachel. Hopelijk zijn ze morgen weer droog.

‘Wat maakt Italië toch zo mooi en zo spannend’ (ik ben de saaiheid van de Povlakte alweer vergeten), vroeg ik me vandaag af. Nou, dat begint al bij de Italiaan zelve, die theatraal, radicaal, romantisch, sentimenteel en gedreven door wilde, fantasierijke plannen zijn omgeving vormgeeft. Al drieduizend jaar lang stoffeert de Italiaan zijn landschap met kastelen, kerken, paleizen, steengroeven stadsmuren en, niet te vergeten, de wegen! Een Italiaan is sentimenteel. Hij gaat dus niet iets slopen wat zijn voorouders hebben gefabriceerd. Hij past het aan, knapt het een beetje op, fantaseert er wat bij en dan kan het nog heel lang dienst doen. Dat uitbundige, oude erfgoed kan de Italiaan niet allemaal bijhouden natuurlijk. Dus wat doet hij? Hij laat de tijd zelf het werk doen; hij geeft al dat fraais terug aan de natuur. Maar niet zonder een plan. Er is altijd een plan. Bij elk project, of dat nu een compleet verzakte weg is, een kasteelruïne of een archeologische site, er staat altijd een bord bij waarop een plan staat aangekondigd. Naast zo’n bord, dat vaak door de tijd alweer onleesbaar werd, een nieuw bord. Onder de wegen die ik vandaag fietste liggen nog de keien van weleer. Waar het asfalt van de twintigste eeuw  is weggesleten, laten zich de tekens zien van een heel lang en bewogen verleden. Van zomaar duizend, tweeduizend jaar terug in de tijd. En waar koningen en keizers, kardinalen en kaninefaten hun weg vonden, daar mag nu ík de sporen trekken in het laagje steenstof dat ook al door hen in beroering werd gebracht. 

Alles gaat voorbij, maar Italië blijft. 

Adio, Adio, Sjaak