Tussenstop

Beste vrienden,

Vandaag had ik een rustdag. In St. Yaguen, een verstild dorpje in het hart van Les Landes. Deze nederzetting heeft stokoude pelgrimswortels die naar de diepe middeleeuwen teruggaan. Naar de tijd van de eerste kruistochten. Ridders van de Maltezer orde waren hier toen heer en meester en de vele oude kerkjes met hooggelegen uitkijkposten in de torens getuigen nog van een roemrucht verleden. Er werd veel gereisd in die tijd en het huidige kerkje van St. Yaguen (gewijd aan St. Jacques), was in die tijd, als vestingkerk en hospitium gebouwd, een veilig onderkomen voor pelgrims die vanuit het noorden de gevaarlijke doorsteek maakten naar de Pyreneeën. Mijn gastheer, Iek, heeft samen met zijn dochter Rosanna vrijwel de hele Camino gelopen en ze vertelden me vol passie over hun lotgevallen en de ontberingen die ze heldhaftig hadden doorstaan. Als slechts de helft ervan maar waar is, dan wachten mij en mijn aanstaande reisgenoten Bas en Tosca nog zware tijden...

Morgen reis ik weer verder. De fiets is er klaar voor en zijn baas ook. Ketting en tandwielen zijn gesmeerd, de banden staan weer op spanning. Op mijn laatste etappe richting Biarritz passeer ik maar liefst acht dorpen die ooit als pleisterplaats dienden voor de zuidwaarts reizende pelgrims. En ergens, in één van die dorpen, zal ook nu voor mij nog een poort gastvrij openstaan en zal er een plek zijn om een eenvoudig pelgrimsmaal te nuttigen.

Morgen wordt voor mij niet alleen een dag van vreugdevol reizen. Het wordt ook een dag van weemoed en van machteloosheid.
Het is morgen drie jaar geleden dat een hevige bliksemflits een eind aan de nog zo jonge levens maakte van Eva Buitenhuis en Belle Topper. Eva, de dochter van Eelco en Hanneke. En Belle, dochter van Bas en Marjon.
Morgen wordt hun leven gevierd en hun dood herdacht in het park Randenbroek in Amersfoort. Nabij die oude eik waar het gebeurde. En die dit ook niet wilde. In de middag en in de avond zijn daar dan de mensen verzameld die herinneringen ophalen en samen sterk willen zijn. Als ik terugdenk aan die meiden, dan is het met een traan. Maar meer nog met een glimlach want, mijn God, wat waren ze leuk!

Het beste allemaal,
Sjaak