Tweede helft

Beste vrienden,

Het was fijn om een intermezzo met Jenny te hebben. Bijna zeven weken van huis is wel een beetje lang. En de hond, eerlijkgezegd, die mis ik ook wel. Maar verder bevalt dit simpele leven van reizen, eten, slapen mij best. Al moet je af-en-toe ook wel even afzien. Zoals ik dat vandaag door mijn eigen suffigheid ondervond.  

Eén van mijn voorvaderen zou Olivier van Noort geweest zijn. Hij bevoer met groot gemak de zeven zeeën. Een goeie navigator dus! Deze eigenschap lijkt helaas niet aan mij overgedragen, want ook vandaag kwam ik in de heuvels weer op een verkeerd spoor terecht. 

Het was een prachtig lint dat zich met vele haarspelden door dichte bossen omhoog slingerde. Het kostte weliswaar de nodige inspanning, maar ik ging in een heerlijke cadans bergop en dacht nergens meer aan. Zeker niet aan navigeren. Op de bergpas aangekomen strekte zich een Toscaans droomdal van grote schoonheid voor me uit. Alleen was het jammer dat de beloofde stad Volterra niet aan de overkant van dit dal lag, want daar had ik wel op gerekend!  

Gelukkig was er enig leven op deze zoete bergwelving. De Bulgaarse chauffeur van een bouwvakkersbusje wist raad. Omdat hij net zo beroerd Italiaans sprak als ik, verstonden wij ons in gebarentaal. Hij wees me gedecideerd de goeie richting en het hielp ook dat het woord ‘rotonde’ een universeel begrip lijkt te zijn. 

Volterra moest dus achter een andere bergkam liggen en was, mits de goede afslag werd genomen, via een rotonde te bereiken. Afdalen en opnieuw beginnen. Dat was de enige mogelijkheid. Met een banaan als brandstof schoot ik de diepte in. Het avontuur tegemoet. Een prachtige afdaling volgde, dat zeker! Vandaar dus, dat ik vanavond pas net voor de schemering en met de tong op mijn fietsstuur op de top van de heuvel aankwam waar de antieke stad Volterra ligt. 

Ik was er eergisteren al geweest, samen met Jenny. Het is een onopgesmukte stad. Ruw en eerlijk. Laat zich moeilijk ontdekken, maar toen we de smaak te pakken hadden wilden we er niet meer weg. Het is de oudste stad van Toscane. Minstens 2800 jaar oud en gesticht door de Etrusken, een volk dat er al ver voor de Romeinen een buitengewone beschaving op nahield. En dat uiteindelijk door de Romeinen werd overwonnen en assimileerde. Ook de unieke, met niks te vergelijken taal verdween.

Vooral uit de middeleeuwen staan hier machtige gebouwen met hun doorgroefde door de tijd getekende gevels. Maar er is ook een prachtig gesitueerd Romeins amfitheater en één van de stadspoorten is zelfs Etruskisch. Mijn piepkleine slaapkamertje leunt volgens de hotelbaas op een muur van 3000 jaar oud. Het kromme, scheve, doorgezakte dak is uit 800. Als dit nou allemaal nog even heel blijft, dan hoort u morgen gewoon weer van mij. En zoniet, tsja..., dan moest het zo zijn. 

Sjaak (vanuit een Etruskische sarcofaag)