De ware pelgrimsgeest

Beste vrienden, vanochtend vertrok Alfred weer naar huis. Zijn dienst zat er op. Hij heeft me door de eerste zware dagen heengeloodst, me met raad en daad bijgestaan. Hij was er bij toen ik Mia, mijn navigatiehitje, twee keer met haar eigen snoertje probeerde te wurgen en heeft voorkomen dat ik haar met een driftige boog in een naargeestig kanaal zou werpen. Alfred verdient een standbeeld voor zijn geduld en zijn medeleven!

Goed, Alfred naar huis dus, en ik in mijn eentje verder. Eén van de opdrachten voor de moderne pelgrim is om op heel veel plaatsen die in relatie staan met de pelgrimage, een stempel te laten zetten in een speciaal daarvoor bestemd boekje. De Credencial. Die eenmaal volgestempeld in Santiago recht geeft op de felbegeerde Compostela, een soort aflaat eigenlijk. Ook in de Notre Dame bevindt zich zo’n stempel, maar omdat er gisteren een lange file bij de toegangsdeuren stond, heb ik het er toen maar bij laten zitten. Vanochtend vroeg, de stad moest nog ontwaken, werd ik tot mijn verbazing door Mia regelrecht naar de Notre Dame geleid. Behalve Quasimodo, die mij, staande in de deuropening, uitnodigend binnenwenkte, was er nog niemand in of om de kerk en voelde ik me een bevoorrechte gast in deze gewijde omgeving. Een  stempel was snel gezet en de kaars die ik brandde gaf ongewoon veel licht. Op vleugels koerste ik verder. Een brug over, een hoek om en ik stond voor de St. Jacques, waar ik ook een prachtig stempel mocht ontvangen met als bonus de welgemeende zegen van de dienstdoende kapelaan. Ik wilde er niet aan toegeven maar ik was zomaar erg ontroerd. En zo begon mijn dag dankzij Mia dus lang niet slecht. Vanaf Parijs begint het aantal pelgrimsherbergen langzaamaan toe te nemen en vandaag heb ik dan ook mijn intrek genomen in zo’n gelegenheid. Het is er ruim, rustig en erg gemoedelijk.