De maagd van...

De kerk van Étampes is werkelijk een bijzonder geval. Een kerk als een vesting. Met zware muren, weergangen en kantelen. Een váste burcht als het ware. Met in zijn binnenste de eenvoudige kenmerken van een pelgrimskerk. Een houten beeldje van Jacobus, een ingemetselde Jacobsschelp, en natuurlijk het verlossingbrengende stempel. Ik kon dus weer verder en stapte welgemoed op mijn stalen Ros die eigenlijk een Gazelle is. Maar dat terzijde.

Een lichtglooiend landschap werd mijn deel. Eindeloze vergezichten, knalgele koolzaadvelden en overal de frisgroene tinten van jong, juist ontsproten graan. Smalle asfaltweggetjes, slingerend van dorp naar dorp, van torenspits naar torenspits stofferen daar het landschap. Eeuwenoude herenboerderijen, zwaar ommuurd maar nog in vol bedrijf, liggen over het land verdeeld in een aangenaam patroon. De boer is hier nu heer en meester. De reiziger wordt minzaam geduld.

Hoe anders was dat zeshonderd jaar geleden toen de Engelsen hier de scepter zwaaiden. Er moest in 1431 een Jeanne d’Arc aan te pas komen om het land te bevrijden en de Engelsman te verslaan. Op nog maar negentienjarige leeftijd trok deze jonge maagd, met in haar kielzog een heel leger, op naar Orléans om de stad te ontzetten. Dat lukte vlotjes en dat wil men hier weten. Van schoenenzaak (inderdaad), tot kapsalon, Jeanne d’Arc heten ze allemaal.

Orleans is een mooie stad. Prachtig aan de Loire gelegen met fraaie, door schaduwrijke arcades omzoomde winkelboulevards en flaneerstraten. Als ik van winkelen hield, dan was ik hier nog niet zomaar weg.

Ook vanavond ben ik weer in een pelgrimsherberg beland. Zonder mijn fraaigestempeld pelgrimspaspoort was ik hier niet binnengekomen. Zo zie je maar. Voorspraak helpt.

Morgen volgt een prachtige rit langs de machtige Loire. Richting Tours. Ik vrees dat ik ogen te kort ga komen....