De weergoden
27 april 2018 - Poitiers, Frankrijk
Beste vrienden,
Het was maar een korte rit vandaag, van Chatellerault naar Poitiers. Veertig kilometer. Maar toch heb ik er flink lang over gedaan. Het begon al met St. Jacques in Chatellerault. (ik moest nog even in de kerk zijn voor een stempel) Die is zo mooi gebeeldhouwd en beschilderd dat je hem de hand zou willen schudden en vragen of hij misschien een stukje mee zou willen fietsen.
Over een oude Romeinse weg, evenwijdig aan de rivier, gaat het dan verder langs heel boeiende ruïnes van een tweeduizend jaar oude stad, Vieux Poitiers genaamd. Het landschap daar is schitterend, zeker in deze tijd wanneer de ruïnes al omgeven zijn door de prachtigste vroege veldbloemen. Er loopt een schitterende GR-route door dit gebied die ik, achteraf gezien, wellicht ook op de fiets had kunnen volgen. Halverwege kwam ik nog een leuk monumentje tegen met daarop de afstand naar Santiago de Compostela. (Veertienhonderdennogwat heuvelachtige kilometers) Vervolgens kwam ik in het dorpje Dissay waar een sprookjeskasteel staat waarin, ergens in een achterafkamertje nog een Doornroosje wakker gekust moet kunnen worden. Omdat ook Poitiers niet voorbijgereden mag worden heb ik dan maar besloten om er te blijven overnachten. Kerken in overvloed. Van een vroegchristelijk (misschien wel uit de vierde eeuw) baptisterium, tot een puntgave elfde-eeuwse romaanse kerk. En natuurlijk nog een Notre Dame en een St. Pieterskathedraal in vol gotisch ornaat. En overal staan de deuren open, branden de kaarsen en komen de mensen, jong en oud, even binnen voor een schietgebedje.
Mijn dag stond ook in het teken van het schietgebed. Vandaag speciaal aan Aeolus, god van de wind, door mij het meest gevreesd: of het ook wat minder kon zeg! Het was echt ploegen vanochtend. Voor de drie dagen die komen gaan, heb ik alle anderen aangeroepen. Het wordt nat. Heel nat als ik de weerkaart mag geloven.
Maar ja, de pelgrim lijdt, wil lijden.
En lijdt dan nog het meest,
Door het rotweer dat hij vreest,
Maar dat nimmer op komt dagen...
De beste groeten van Sjaak (regenpak al aan)
Ik zie elke dag uit naar het verslag, waarin het volgende stuk Frankrijk aan het geestesoog voorbij kan trekken.
dat je ondanks een beetje lastige start vanwege je gekneusde ribbenkast, de wind tot op heden aardig in de rug hebt en volop aan het genieten bent. Aangezien zij (de weergoden) hebben besloten nu uit een ander vaatje te gaan tappen, ziet het er naar dat je de komende dagen een tandje bij zult moeten zetten. Maar ook daar laat jij je niet door van de wijs brengen. Je hebt nu, zo schatten wij in, de helft van je tocht er op zitten, moge de andere helft je even voorspoedig vergaan! We gaan het meebeleven. Veel succes, sterkte en plezier broertje! Een stevige kus van je zus en dito omhelzing van je zwager. XXX