Op tijd binnen!

Beste vrienden, 

Het is ook hier, in Thun, even gedaan met het mooie weer. Dankzij buienradar wist ik dat ik aan het eind van de dag een veilig onderkomen nodig ging hebben vanwege een naderend Alpijns noodweer. Wat het orakel van buienradar vanochtend al voor zes uur in de avond voor Thun voorspelde, kwam hier dan, ietwat vertraagd, rond achten stormachtig aanwaaien als een bui die je niet in mijn sneue trekkerstentje wilt beleven. De lucht, voortdurend oplichtend en verzadigd van ozon, de kletterende hagel, de verwaaiende zonneschermen, klapperend in de wind... het was en is er allemaal, hier in het bejaarde Jugendstilhotel 'Edelweiss' in Thun. De gelagkamer is, na weken van leegstand, weer eens volgestroomd, het buitenleven staat stil. Gezellig geroezemoes en wat muziek vullen hier de ruimte… Deze buien brengen ook saamhorigheid.

De dag begon zweterig. Het broeierige weer gaf geen verkoeling toen ik vanuit Biel gelijk de berg al weer op moest. Ik had pap in de benen! De vroege ochtend gaf geen vleugels, nee, er zat zand in het raderwerk. Pas in de middag begon de machine weer te draaien en kwam het vertrouwde ritme terug.

Het werd een werkdag voor de pelgrim, een dag die pas vreugde bracht door de toevallige ontmoeting met een jonge fietsvrouw die voor een Mozart-pelgrimage onderweg was van Lausanne naar Wenen. Zij van west naar oost en ik van noord naar zuid, kruisten onze wegen zich aan de rand van Bern bij een klaterende waterbron, tijdens mijn eenvoudige lunch met water en stokbrood. O ja, en met een lekker pittig zwitsers boerenkaasje erbij. Het was een leuke clash vol muzikaal gezwets. 

Opgeknapt en vol goeie moed fietste ik verder, de stad door. Dwars door het zonnige centrum. Heuveltje af… Ik zag monumentale gebouwen, brede boulevards, mooie mensen, maar vooral tramrails waar ik met mijn fietswieltjes uit moest zien te blijven. Het dreigende weer maakte dat me wat haast bekroop, dus een serieuze stop zat er verder niet in. Bij de snelstromende rivier beneden weer het idiote beeld van losgeslagen Zwitsers, jong, oud, dik en dun, die zich als onbezonnen jonge honden in de snelle stroom laten meevoeren. Dat krankzinnige gespartel maakte me zó vrolijk…

De weg van Bern naar Thun is volgens Google vrijwel vlak. Maar zo voelt dat helemaal niet als je hem van onderuit het rivierdal gaat fietsen. Lange trajecten, goed fietsbaar omhoog, wisselen af met zinsbegoochelend relaxte afdalingen. Alles bij elkaar best heel lekker dus. En uiteindelijk ben ik nu, hier in Thun, op een plek waar ik verantwoord kan gaan beslissen hoe ik verder reis. 

Als het morgen nog steeds dievenweer is, dan pak ik de trein en stap een paar uur later aan de Italiaanse kant van de Alpen weer uit. En daar zal het óók wel regenen, maar Italiaanse regen heeft dan toch net wat meer ridicuuls, en is daarmee bespottelijker en beter te behappen dan het zwaarmoedig serieuze gekletter van zo’n Zwitserse zondvloed.

Zodra ik morgen het gordijntje voor mijn dakraam wegtrek, dan zal ik weten wat ik wil, wat de weergoden willen, en wat voor mij voor deze dag is voorbestemd: trappen of treinen!

Groet vanuit Thun van Sjaak
(nat en plonzig hier)