De wensbron

Beste vrienden,

Vandaag is het 1 mei. De dag van de arbeid. Waar wij deze dag in Nederland vieren door gewoon ons werk te gaan doen, pakken de Fransen dat heel anders aan. Zij vieren 1 mei door uitbundig níets te doen. Gewoon niets. Op 1 mei is Frankrijk zo dood als een pier. Alles ligt plat. Er wordt niemand ziek, er wordt niemand geboren en er gaat zelfs niemand dood! Althans, zo lijkt het. Vandaag fietste er alleen een eenzame Hollander rond. Ik dus. En zo kwam ik vanochtend al snel na mijn vertrek uit het lieflijke Villebois-Lavalette aan in het dorpje Ronsenac. Op het uitgestorven, door de vroege zon in gouden tinten gezette kerkplein scharrelde alleen de oude, grijze dorpshond rond. Hij had maling aan 1 mei en deed zijn dagelijkse ronde. In zichzelf mompelend, zoals alleen een hoogbejaarde hond dat kan, kwam hij een aai halen. Hij vervolgde zijn weg en deed daarmee wat al zovele honden vóór hem deden in dit duizenden jaren oude dorp, gelegen aan een oude Romeinse heerbaan, waar ooit Caesar, Hadrianus en vele andere keizers voorbij kwamen op weg naar de noordelijke gewesten. Allen kwamen ze langs de befaamde wensbron, waar ze de paarden en het vee drenkten, zichzelf laafden en hun wensen uitspraken. En nog altijd, nog iedere dag komen daar mensen voorbij die bron. Uit alle windstreken. Mensen zoals ik bijvoorbeeld, die weliswaar niets meer te wensen hebben, maar er best nog wel wat bij kunnen verzinnen.

De geschiedenis van deze bron gaat dus terug tot in de verre oudheid. Bijzonder is dan ook de uitzonderlijk lage temperatuur van het water. Het verhaal gaat, dat zelfs in de warmste zomernachten, als de ochtend kriekt en de nevel nog zwaar over de velden ligt, de elfjes, gekleed in zijden niemendalletjes en met schitterende diadeempjes in de blonde kapseltjes gestoken, er bijeen komen om op het kortstondig verijsde water hun pirouettes en dubbele axels te draaien. Dit onder het toeziend oog van wellustige saters en een opgewonden elfenkoning.

Mijn wens om in de loop van de ochtend alle dalen die ik ging doorkruisen te vullen met een glinsterendwitte wolkendeken, zodat ik daarover van heuveltop naar heuveltop zou kunnen surfen, werd helaas niet vervuld. Ik moest er gewoon voor werken. Op 1 mei.

Affijn, het verhaal is nog niet af. Daarvoor heb ik vandaag te veel moois gezien. Zo was ik in Aubeterre-sur-Dronne, waar een complete kerk was uitgehouwen in de kalkstenen bergwand waar het dorp tegenaan ligt. Heel imponerend en gratis toegankelijk voor wie met zijn pelgrimspaspoort weet te wapperen. Met nog een stichtelijk stempel toe ook, die me weer net iets dichter bij een complete aflaat brengt.

Voor de toekomstige pelgrim heb ik als ervaringsdeskundige inmiddels een wijze raad: zorg dat je altijd een complete en makkelijk te behappen mondvoorraad bij je hebt. Ik ben nu al twee avonden achter elkaar een restaurant misgelopen. Gisteren (maandag) omdat alle restaurants dan gewoon uit gewoonte dicht zijn; en vandaag, gewoon, gewoon omdat het 1 mei is.

De allerbeste groet van Sjaak (al twee dagen op water en brood)