Wonderen
11 augustus 2022 - Bérig-Vintrange, Frankrijk
Beste vrienden,
De koelte van de nacht hing nog over de velden toen ik vanochtendvroeg mijn ros besteeg. Zwaluwen en heggemussen speelden hun vliegensvlugge spel over het boerenland. Een zwarte kraai bezag het tafereel vanuit een dode boom. Bevangen door de zoete geur van stro en hooi neuriede ik me gelukzalig door het vredig landschap. Ik was het dorp al ver voorbij voordat ik me bedacht dat ik voor de reis van vandaag nog wat mondvoorraad had moeten inkopen. “Ach, laat maar…!”, hoorde ik mezelf zeggen. Mijn onbekommerde ziel rekende simpelweg op een wonder.
Naarmate de ochtend vorderde werd het heter en heter en begon het steeds harder te waaien. En dat ook nog uit de verkeerde richting! Het zou een zware tocht worden over het kale heuvelland van een godverlaten Lotharingen. De wegen lagen er verhit en leeg bij. De vele levenloze dorpen met hun geloken luiken ademden droefenis. Ik doorkruiste er tientallen…
Het water in mijn vrijwel lege bidons was al bijna niet meer te drinken. En mijn voedsel was nagenoeg op toen ik daar de oude Jean-Luc zag staan. Geleund op zijn hark, vanonder een een fraaie oleander vandaan, observeerde hij mijn poging om zijn dorp bergop te doorkruisen. ”Ca va?”, riep hij. “Merde!”, was mijn antwoord, en ik stopte. Op mijn vraag of ik water mocht tappen, nodigde hij mij binnen uit en er werd me een keur aan frisdranken voorgeschoteld. Dit was niet zomaar iemand, dit was wat mij betreft ‘God in Frankrijk!’ Na te zijn gelaafd en gespijzigd mocht ik zijn tempel weer verlaten en vervolde ik mijn weg naar het zuiden, knipperend tegen een zon die inmiddels zijn hoogste stand bereikte.
In de uren die volgden namen hitte en tegenwind nog flink toe. Bij het kerkje van Hemilly vond ik een schaduwplek op een bankje onder een oude beuk. Mijn laatste korst brood, de laatste slok water…, de pelgrim in me voldeed aan alle stereotypen. Hij leed.
Maar toen was daar George, de plaatselijke hoefsmid. Ik was me net weer aan het optuigen om verder te gaan toen hij langsliep en me vroeg of ik mijn flessen wilde vullen met “very fresh water”. En hoe het met eten zat. Ik liep met hem naar binnen, een mooi verbouwde oude werkplaats met enorme hoge schouwen erin. Zijn beide dochters van een jaar of twaalf, dertien vertaalden simultaan.
Ik vertelde hem over mijn misser van vanochtend, waarop hij de koelkast openrukte, er een machtige gebraden kip uithaalde en deze in tweeën hakte. Brood had hij ook. En tomaten. En er was nog een kamer over, dus slapen kon ook nog. Helaas kon ik niet blijven, mijn opdracht voor deze dag was nog niet voltooid, maar met een goedgevulde knapzak durfde ik de uitdaging weer aan en heb ik, vol verwondering, nog een goeie dertig kilometer tegen de elementen opgebokst.
Groet van Sjaak
Wel verdiend na zo'n barre tocht...
Goede nacht ⛺🌜en morgen gezond weer op !! Goede dag morgen 😎🌞
Mooie reis weer verder! 😘🙋
Een mirakel dat je op 1 dag twee van zulke zuivere mensen ontmoet, een mooi verhaal.
Hulde aan Jean-Luc en George!
De weg was eenzaam en lastig maar wederom is alles goed gekomen.
Bij het lezen van jouw verhalen beleef ik alles daadwerkelijk mee op de bagagedrager
van je fiets (met nieuw achterwiel lukt dat), ben er daadwerkelijk bij.
Sorry maar vandaag geen sarcastische opmerkingen.
Geniet van je tocht als pelgrim.
fietse
I
Jouw verhalen zijn net een boek die je stukje bij stukje leest.
Fijne tocht verder …