Vroege vogel

Beste vrienden,

Na een ongestoorde nachtrust werd ik vanochtend om zes uur wreed uit mijn dappere dromen gewekt door de kerkklok van Dillingen. Zés uur! Dat is in deze plattelandsomgeving (nouja, plat…) de juiste tijd voor een eenvoudig landsman om het molton hansop om te ruilen voor het manchester werkpak. Omdat ik, vanwege mijn pelgrimsrol, deze reis als een opdracht (lees werk) zie, zag ik geen reden om te blijven liggen. Sterker nog, de plicht riep!!

Kwiek wurmde ik me uit mijn polyester cocon en om zeven uur zat ik op de fiets, richting Baceno. Rond dit vroege uur was het nog behoorlijk fris en om warm te blijven moest ik nog stevig doortrappen ook. Gevolg is dat ik vandaag, ondanks de zinderende middaghitte, toch nog een kleine honderd kilometer heb weggefietst.

Het was grappig rijden, hier in het grensgebied tussen België, Duitsland, Luxemburg en Frankrijk. Ik heb de tel niet helemaal bijgehouden, maar ik ben sinds gisterochtend zeker acht keer een grens overgestoken en ik ben aangesproken in het Vlaams, het Duits, het Frans en, jawel, ook in het Luxemburgs, wat tegenwoordig, net als het Fries, een échte taal is. Eeuwenlang werd er in deze gebieden gestreden om het bezit van de grond en de omgeving ligt dan ook bezaaid met kastelen, ruïnes van kastelen, bunkers en andere herinneringen uit die goeie ouwe tijd. En ik ben op deze tocht, om te beginnen bij Aken, geen kerken tegengekomen waar de originele glas-in-loodramen nog in zaten. Er is wat áfgebombardeerd hier!! Gelukkig herstelt de levende natuur zich onzichtbaar van al dat geweld en kwinkeleerden de vogels er in de vroege ochtend nog steeds lustig op los. Een föhnachtige wind woei met zoveel kracht heen en weer door het smalle Mullerthal, dat ik er bijna geen raad mee wist. Takken en blad kwamen wervelend voorbij van alle kanten. 

Langs de Moezel, die gewoon vol met water staat, maar nauwelijks stroomt, kwam ik een zeer serieuze fietser tegen. Een Amerikaan die net als ik van thuis permissie kreeg om een paar weken met de fiets op pad te gaan. Ook hij droeg zijn extra kilootjes met trots en maakte van elke dag een spannend avontuur. Een bepaalde zielsverwantschap was dus zeker aanwezig, Toen ik mijn pelgrimsverhaal deed zag ik zijn ogen oplichten. Hij had het nog niet zo ver geschopt, maar dat komt nog wel….

Wat is het toch een mooie tocht. Er is zoveel te zien wanneer je de haast uit je reis haalt, en wanneer je echt op eigen kracht de top weet te halen… Daar kan geen elektrische fiets tegenop! De kleine gesprekken, de hulpvaardige dorpelingen. De Afrikaanse Duitser die rondtoerend afscheid nam van de streek waar hij geboren was; het was de laatste keer, zo zei hij. En de tanige, tandeloze oude man die op me afkwam terwijl ik een vreemd waterwerk stond te bestuderen. Jarenlang was het zijn graanmolen geweest en hij was bang dat alles verloren zou gaan als hij er niet meer was. De Luxemburger die mij vanochtendvroeg naar een goeie ontbijtplek toeloodste. Het zijn de kleine dingen die er toe doen, die mijn kleine ontberingen glans geven, en het zwoegen meer dan waard maken.

Groet vanuit het verstilde Kédange sur Canner 

Sjaak